Յովհ. 2:15, Յովհ. 3:17

Ի՞նչ է հոգեւոր հասունութիւնը եւ ի՞նչ է անոր նպատակը:

Աշխարհի վրայ, շատ մը եկեղեցիներէ ներս եւ դուրս բազմաթիւ հաւատացեալներ կան, որոնց մեծամասնութեան մէջ հոգեւոր հասունութիւն չ’երեւիր:

Իր օրերուն Տէր Յիսուս պէտք ունէր եւ այսօր ալ պէտք ունի հասուն աշակերտներու:

Հրեայ րապպիներ, ուսուցիչներ իրենց կրօնական գիրքերով գիտութիւն ջամբելէ աւելի, կը փափաքէին իրենցմէ բաժին մը դրօշմել իրենց աշակերտներուն վրայ:

Տէր Յիսուս ալ նոյնանման տեսիլք մը ունէր Իր աշակերտներուն համար (Ղուկ. 6:40): Թէեւ Ան չէր պատկաներ մտքի աւանդական դպրոցին, սակայն հետեւեցաւ րապպայական օրինակին փափաքելով որ Իր հետեւորդները ոչ միայն ունենան Իր գիտութիւնը, հապա նաեւ Իր կեանքն ու սիրտը:

Սակայն կը հարցնենք, ի՞նչ կը նշանակէ Յիսուս Քրիստոսի նմանիլ: Որո՞նք են այն մօտեցումները, որոնք կը հաստատեն թէ մենք Իր ժողովուրդն ենք:

Եկէք փորձ մը կատարենք, որպէսզի բացայայտուի մեր հասկացողութիւնն ու մօտեցումը, թէ ի՞նչ կը նշանակէ «կերպարանակից ըլլալ» (Հռովմ. 8:29):

Ճիշդ է թէ սխալ – Մէկը որ Յիսուս Քրիստոսի նման է .—

Անչափելի համբերութիւն կ’ունենայ, բարկութիւն չունենար, կը մերժէ բացասական ըլլալ, բոլորին կը ներէ, բոլոր ճշմարտութիւնը միշտ կ’ըսէ, միշտ ժպտուն կ’ըլլայ, բոլորին մասին դրական կը խօսի, փախումներէ կը խուսաբի, բոլորին հետ խաղաղութեան մէջ կ’ըլլայ: Արդեօ՞ք յիշեալները մեզի Քրիստոսի նման կ’ընե՞ն:

Իմ համեստ մօտեցումովս բոլորն ալ սխալ են: Սակայն անհրաժեշտ է այս բոլորը չանտեսել: Եթէ զգոյշ եւ ուշադիր չըլլանք, կրնանք սխալ խորհուրդներ ունենալ մեր Տէրոջ հանդէպ, որպէս թէ պարտէզի մը մէջ դրուած «Բարի Հովիւին» արձանին կը նայինք:

Յիսուսի շատ մը մօտեցումները .—

Աւետարանի արձանագրութիւնները կը յստակացնեն որ մեր Տէրը համբերութեան մէջ անսահման չէր: Երկու տարբեր առիթներով կը տեսնենք այդ (Յովհ 2:15, Մտթ. 21:12): Իրեն համար ընկերակիցներէն շատեր եսակեդրոն մօտեցումներ ունէին (Մտթ. 20:20-28), եւ կրօնական առաջնորդներու մարդոց չարաշահումը դիմագրաւեց (Մտթ. 23:1-39):

Թէեւ Յիսուս բնաւ չի ստեց, բայց ամբողջ ճշմարտութիւնը չըսաւ անոնց, որոնք պատրաստ չէին լսելու (Յովհ. 2:24, Մտթ. 13:10-15): Ան միշտ ալ ուրախ չէր (Եսայ. 53:1-4), երբեմն լացաւ (Ղուկ. 19:41): Յիսուս խնամք եւ հոգատարութիւն ցոյց տուաւ նոյնիսկ Իր թշնամինրուն, սակայն միշտ ալ յատուկ գութ ունէր անկարողին, տառապողին, նեղութեան մէջ եղողին հանդէպ, որոնք Զինք կը սիրէին (Ղուկ. 6:27-36, Յովհ. 14:21-23):

Որոշապէս ոչ մէկը կրնար սխալով մեղադրել Անոր, բայց ինք մեղաւորներու հետ ժամանակ անցուց (Ղուկ. 7:34-39): Մերժեց անբարոյ մարդոց դատապարտել, եւ Իր ամենազօրաւոր քննադատութիւնը կրօնական առաջնորդներուն էր, որոնք կանոնաւորաբար ուրիշները կը դատապարտէին (Յովհ. 3:17):

Իր հետեւորդները օրինակելի դասեցին Անոր մտային առողջութիւնը, բայց Իր թշնամիները մեղադրեցին թէ դեւ կայ Անոր մէջ, եւ Իր ընտանիքն ու ընկերները խորհեցան որ խենթացեր է (Յովհ. 10:20, Մրկ. 3:21):

Մէկ նախադասութիւն կը բացատրէ Իր մօտեցումը.—

Յիսուսի աշակերտներէն մէկը, քանի մը բառերով ամփոփեց իր Ուսուցիչին կեանքը: Յովհաննէսի մօտեցումով վարդապետը, որ փոխած էր իր կեանքը «շնորհքով ու ճշմարտութիւնով լեցուն էր» (Յովհ. 1:14):

Մեր Տէրոջ ամէն մէկ մօտեցումը կապուած էր ուրիշներու հանդէպ ունեցած մտահոգութեամբ, բժշկեց, լացաւ, սորվեցուց, հանգստացուց, աղօթեց, լումայափոխներուն սեղանները քանդեց, կրօնական առաջնորդներուն դէմ կեցաւ, որովհետեւ հասկցաւ ուրիշներու պէտքերը եւ արտորաց հոգալու: Ան միշտ ալ ճշմարտութիւնը սիրոյ սրտով մը խօսեցաւ:

Իրմէ սորվելու կերպը.—

Յիսուս Քրիստոսի սեղանակիցները, խօսակիցներն ու Ձիթենեաց պարտէզ ընկերակիցները Աստուածաշունչի ուսուցումէն ու վարդապետութենէն աւելի բան մը ստացան: Անոնք Իր հետ ժամանակ անցնելով սորվեցան օրէնքին սիրտն ու հոգին: Ականատես եղան սքանչելի հրաշքներուն, կարճ պատմութիւններուն եւ բարի գործերուն, որոնք ծրագրուած էին ձեւաւորելու ոչ միայն իրենց մտքերը այլ նաեւ սրտերը: Փոքր դողդոջուն, տատանող քայլերով սորվեցան մարդոց սիրել դրամէն, դիրքէն ու զօրութենէն աւելի: Տաճարի աստիճաններուն, փոշոտ ճամբաներուն եւ փոթորկոտ նաւուն վրայ եղողներ տեսան եզակի մօտեցումներ, որոնք կը կամրջէին երկինքն ու երկիրը: Անոնք Իր աչքերուն մէջ տեսան ոչ միայն Իր Հօրը պատկերին ցոլացումը, նաեւ Իր սիրած մարդոց պատկերը:

Ներկայիս տակաւին կը սորվինք Իր մօտեցումներուն մասին, ինչպէս որ Իր աշակերտները սորվեցան: Աւետարաններու պատուհաններով կը դիտենք ուսուցիչներու Ուսուցիչին, Ան հաւաքելով Իր աշակերտները կ’ըսէ, «Երանի անոնց, որոնք կը տեսնեն իրենց հոգեւոր պէտքը, կը սգան իրենց եսակեդրոնութիւնը, որոնք իրենց սրտերը Աստուծոյ կը յանձնեն…» (Մտթ. 5:1-10):

Պօղոս առաքեալ ալ նոյն մօտեցումը տարբեր բառերով ներկայացուց երբ գրեց «բան մը գրգռութիւնով կամ սնապարծութիւնով մի ընէք. հապա խոնարհութիւնով մէկզմէկ ձեր անձէն լաւ սեպեցէք: Միայն անձերնուդ շահը մի նայիք, հապա ամէն մէկը իր ընկերինն ալ: Ձեզմէ ամէն մէկը նոյն միտքը թող ունենայ, որ Քրիստոս Յիսուսի մէջ էր (Փիլ. 2:3-5):

Հոգեւոր հասունութիւնը շիտակ բաները ընել սորվելէ աւելի է: Աւելի տարբեր է հարցնելէն, «եթէ Յիսուս ըլլար ի՞նչ պիտի ընէր»: Քրիստոսանման մօտեցումներ ունենալը կը պահանջէ հարցնել, «Որո՞ւ եւ ի՞նչ բանի համար պիտի հոգամ»:

Հին, հին խօսք մը կայ որ կրկնուելու արժանի է .—Ուրիշներու հոգը չէ որքան գիտենք, մինչեւ ցոյց տանք մեր հոգատարութեան չափը:

 

© 2020 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 28,  Թիւ 236

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).