3 Թագ. 22:7-8,13-14

Ժամանակը հասած է որ մեր մրափէն արթննանք: Ժամանակն է որ մեր նինջէն միապաղաղ եւ միօրինակ «Սթաթըս քո» վիճակէն դուրս գանք:

Իրար հաճոյ ըլլալու, իրար շոյելու այս երկար ձախաւեր վիճակէն դուրս գալու ենք որպէս Աւետարանականներ:

Ժամանակն է որ Աւետարանը, փրկութեան բարի լուրը քարոզենք, մեղքը յանդիմանենք ու Աստուծոյ հաճեցնելու եւ Իր կամքը կատարելու ետեւէն ըլլանք, ջանք ընենք:

Ներկայիս ժամանակն է որ Աւետարանական եկեղեցին արթննայ, եթէ ոչ կորսնցուցած կ’ըլլանք մեր գոյութեան պատճառը:

Մեր երկրաւոր կեանքի ընթացքին լսած ենք տարբեր լոզունքներ, որոնք տարածուած ու կրկնուած են ժամանակներու ընթացքին: Յաճախակի լոզունք եղած է, թէ՝ միութիւնը զօրութիւն է:

Սակայն, միութիւնը միշտ ալ զօրութիւն չէ:

Զօրութիւն չէ՝ երբ խառն լծակցութիւններ կան, ընտանիքը կը քայքայուի, ընկերութիւնը կը քանդուի: Զօրութիւն չէ՝ երբ անձը կը պաշտուի ու մարդահաճոյութիւնը իր գագաթնակէտին կը հասնի, վկայ աղանդներն ու մոլոր վարդապետութիւնները: Զօրութիւն չէ՝ երբ այդ միութիւնը մարդկօրէն կը կառավարուի, արուեստական է, անձնասիրական շահեր ու նպատակներ կը հետապնդէ, վկայ անցեալի Սովետական Միութիւնը եւ շատ մը երկիրներու եւ կազմակերպութիւններու վիճակը:

Մարդը գոհացնելէ ու մարդուն հաճեցնելէ, այդ տխրահռչակ վիճակէն դուրս գալու նպատակով Աւետարանական առաջին հերոսները՝ մեր նախահայրերը, որոշեցին հետեւիլ Աստուածաշունչին՝ եւ ոչ թէ մարդուն, ճշմարտութեան՝ եւ ոչ թէ կեղծիքին ու մեղքին: Ճշմարտութեամբ ապրելու եւ գործելու համար, ժամանակն է որ Աստուածաշմչական առողջ ապրելակերպը իրականացուի ամէն հայու եւ մասնաւարաբար ամէն Աւետարանականի կեանքին մէջ:

Միապաղաղ ու գաղջ, մարդկային ու անպտուղ կեանքէն, խառն լծակցութենէն ազատելով, ապաւինիլ Անոր որ սկսած է մեր մէջ շնորհքի փառաւոր գործը: Երրորդ Թագ. Գիրքին մէջ կը նկարագրուի անհաւատներու հետ միութեան մը, լծակցութեան դէպքը, որ տկարութեան առաջնորդեց եւ ողբերգական վիճակներ ստեղծեց:

Զգոյշ…Աստուած միշտ ալ պատրաստ է տկարները գործածելու, բայց ոչ անմաքուրները:

Միութիւնը առանց ճշմարտութեան վտանգաւոր է, եւ սարսափելի հետեւանքներ կ’ունենայ:

Եկեղեցին սէր ու սրբութիւն թող շեփորէ, մինչ սէրը կը գրաւէ ու կը հրապուրէ, սակայն արթնութիւնը մեղսալից կեանքէն կը հեռացնէ միշտ դատապարտելով մեղքը ու բացայայտելով մեզի շնորհուած վերին կոչումը:

Աղջնակ մը աղօթեց, «Տէր, օգնէ ինծի որ կատարեմ ինչ որ կ’ուզես, եւ ինչ որ ուրիշներ կ’ուզեն որ կատարեմ»: Ահաւասիկ անկարելի աղօթք մը, Աստուած այս աղօթքին պատասխան չունի:

Անշուշտ դէպքերը ծանօթ են. հեթանոս Աքաաբ ունեցած էր Յովսափատ աստուածավախ թագաւորին օգնութիւնը: Միշտ ալ նման դաշնակցութիւններ կը վերջանան ամօթով ու պարտութեամբ: Ի՞նչ գործ ունի լոյսը խաւարին հետ:

Յովսափատ կ’ուզէր Տէրոջը մարգարէին հարցնել: Գիտակից ըլլանք որ կան մարգարէներ եւ կայ Տէրոջը մարգարէն: Աքաաբ ցոյց տուաւ Միքիան ու յայտնեց իր ատելութիւնը այդ Տէրոջ ծառային: Երբ ճշմարտութիւնը խօսիս աշխարհէն պիտի ատուիս ու գործակիցներդ վանողական դիրքաւորում պիտի ունենան քեզի հանդէպ: Read more

Մատթ. 7:7-8

Մեր բոլոր աղօթքները կը պատասխանուի՞ն:

Զաւակդ շատ հիւանդ էր, ջերմեռանդ աղօթեցիր որպէսզի Աստուած բժշկէ, բայց զաւակդ մեռաւ: Արդեօ՞ք աղօթքդ չպատասխանուեցաւ:

Ընկերութեան մէջ գործի կարելիութիւն կար, ճիշդ քու ուսումիդ եւ փորձառութեանդ յարմար էր: Աղօթեցիր որ Աստուած այդ գործը քեզի համար կարգադրէ, սակայն ուրիշ մը վարձեցին: Արդեօ՞ք աղօթքդ չպատասխանուեցաւ:

Ամուսնութեանդ առթիւ գեղեցիկ մատանի մը քեզի նուէր տրուեցաւ, վրան եղած քարը ադամանդ էր , ինկաւ ու կորսուեցաւ: Աղօթեցիր որ Աստուած օգնէ ու այդ թանկարժէք քարը գտնես, բայց ջանքերդ ի դերեւ ելան: Արդեօ՞ք աղօթքդ անպատասխան մնաց:

Հաւատացեալներու կեանքին մէջ չպատասխանուած աղօթքը ամենամեծ դժուարութիւնն է: Շատերս աղօթքի կը հաւատանք ու կ’աղօթենք, սակայն այնպէս կը թուի թէ մեր շատ մը աղօթքները չեն պատասխանուիր:

Ինչո՞ւ կարգ մը աղօթքներ չեն պատասխանուիր.-

Ա. Դժուարութիւնը.- Դժուարութիւնը կը կայանայ աղօթքի մը տեսակին մէջ: Երբ կ’ըսենք մեր աղօթքները չեն պատասխանուած, կը խորհինք մէկ տեսակ աղօթքի մասին, միջնորդական աղօթքը:

Միջնորդականը միայն աղօթքի մէկ տեսակն է: Մեր աղօթքները պարունակելու են պաշտամունք, փառաբանութիւն, խոստովանութիւն, նուիրում:

Յաճախ աղօթքէն սահմանափակ ակնկալութիւն ունինք:

Սկիզբէն կ’որոշենք որ Աստուած ինչպէ՞ս պէտք է պատասխանէ, եւ եթէ աղօթքը չէ պատասխանուած մեր մտածածին ու ակնկալածին պէս, դժգոհութիւնը մեր կեանքին մէջ է ու քանքատը մեր շրթներուն վրայ կը տարածուի:

Նման ակնկալութիւններով լեցուն կեանք մը կ’անտեսէ Աստուծոյ գերիշխանութիւնը: Աստուած ստիպուած չէ մեր աղօթքներուն պատասխանել այն կերպով որ մենք արդէն որոշած ու ծրագրած ենք: Նկատի առնենք կարգ մը աղօթքներ Աստուածաշունչին մէջ, որոնք պատասխանուած չեն: Մովսէս աղօթեց եւ խնդրեց խոստացեալ երկիրը մտնելու արտօնութիւն, սակայն ան Նաբաւ լեռանը վրայ Փագայի գագաթը, Երիքովի դիմացը մեռաւ: Ամբակում մարգարէն աղաղակեց- «մինչեւ ե՞րբ ով Տէր աղաղակեմ ու չլսես եւ զրկանքի համար քեզի կանչեմ ու չազատես:» Պօղոս Առաքեալ երեք անգամ աղօթեց որ իր մարմինի խայթոցը հեռացնէ, արգելք էր իր ծառայութեան: Նաեւ Գեթսեման պարտէզին մէջ մեր Փրկիչը աղօթեց տառապանքի գաւաթին հեռացման համար…բայց խմեց: Ինչպէ՞ս պիտի հասկնանք այս եւ նման պարագաները:

Միթէ Աստուած չէր լսեր: Ո՛չ, անշուշտ ոչ: Պէտք է քննենք մեր ենթադրութիւնը եւ ակնկալութիւնը, Աստուած ի՞նչ ընելու է:

Ընդհանրապէս Աստուած դրած ենք անկիւն մը եւ կ’ակնկալենք որ Ան մեր խնդրուածքներուն այո-ով պատասխանէ ու հաստատէ զանոնք: Պէտք ունինք տեսնելու թէ այո-ն եւ թէ ոչ-ը յստակ պատասխաններ են: Ուստի կը կարօտինք այն հաւատքին որ երկուքն ալ ուրախութեամբ կ’ընդունի:

Բ. Խոստումը.- Վստահութեամբ աղօթել: Վստահութեամբ եւ յարատեւութեամբ աղօթելը Յիսուս արտայայտեց երեք բառերով.-

• Խնդրել – Տեսնելով մեր պէտքը կ’ուզենք Աստուծոյ հետ կապ պահել, գիտակցելով որ Աստուած մեր պէտքը կրնայ հոգալ
• Փնտռել – Մեր կողմէ ջանք մը կայ – կ’աղօթենք հացի համար եւ կ’աշխատինք, կ’աղօթենք Աստուծոյ Թագաւորութեան գալուստին մասին, կը վկայենք, կ’ապրինք ու կը քարոզենք:
• Զարնել – Ասիկա ցոյց կու տայ շարունակականութիւն մը, լուրջ ենք եւ կարեւոր կը նկատենք:
  • Համբերութեամբ Աղօթել.- Աղօթքներ երեք կերպով կը պատասխանուին, այո, ոչ, եւ սպասէ: Պէտք ունինք սպասելու, որպէսզի Աստուծոյ ժամանակացոյցին յարմարի: Կարգ մը բաներու համարկ’արժէ սպասել:
  • Անձի մը աղօթել.- Մեր աղօթքները ուղղուած են մեր Երկնաւոր Հօր: Աստուած մեր Հայրն է եւ լաւագոյնը կ’ուզէ Իր զաւակներուն համար, որոնք Իր Որդւոյն Յիսուս Քրիստոսի արիւնով փրկուած են:

Իրապէս մեր աղօթքները պատասխանուա՞ծ են: Հաւատացեալ մը իր կեանքին վերջաւորութեան ըսած է թէ իր բոլոր աղօթքներն ալ պատասխանուած են: Ան աղօթած է Հնդկաստան երթալու, բայց ստիպուած է Պուրմա երթալ: Աղօթած է կնոջ առողջութեան համար եւ ան մեռած է: Աղօթած է որ բանտէն ազատ արձակուի, բայց ամիսներով շղթայակապ հոն մնացած է: Կ’աղօթէ հոգիներու փրկութեան համար եւ տարիներ կ’անցնին մինչեւ մէկ անձ մը փրկուի:

Իր բոլոր աղօթքներն ալ պատասխանուած են:

Եզրակացնելով պէտք է ըսել թէ չպատասխանուած աղօթքներ չկան, բոլոր աղօթքներն ալ պատասխանուած են ու կը պատասխանուին, սակայն մեր ակնկալածէն ու երեւակայածէն տարբեր կերպերով: Ուրեմն հաւատքով աղօթենք:

© 2019 by Dikran Shanlian, Originally Published in «Բարի Լուր» Տարի 27,  Թիւ 231

Ղեւտացւոց 22:1-16, Ա.Պետրոս 2:5

Շատ անգամ «սուրբ» բառը հասկնալու դժուարութիւն ունինք: Շատերու համար «սուրբ»երը անցեալին ապրած նուիրեալ եւ անձնուրաց կղերականները, եկեղեցականներն են, որոնց ապրած կեանքին համար, մահուընէ ետք կոչուած են «սուրբ»: Ըստ ուրիշ եկեղեցիի մը տուեալ անձը նուազագոյն հրաշք մը ըրած ըլլալու է, որպէսզի սրբութեան աստիճանի հասնի: Այս մօտեցումը Աստուածաշնչական չէ, ամէն մէկ անհատ որ ունի Յիսուս Քրիստոսը, հաւատացած է Անոր Գողգոթայի վրայ կատարած զոհին, անիկա սուրբ է: Սուրբերը Յիսուս Քրիստոսի արիւնով սրբուածներն են: Կեդրոնանալով Ղեւտացիներու գիրքին, յատկապէս վերոյիշեալ համարներուն վրայ մեզի կը ներկայացուի գեղեցիկ եւ յստակ պատկեր մը: Ահարոն Հին Կտակարանին մէջ Քրիստոսի կերպարն է եւ անոր որդիները, Աստուծմէ ծնածները կը ներկայացնեն: Բոլոր Աստուծոյ որդիները, հաւատացեալները քահանաներ են, թէեւ բոլորը իրենց շնորհուած քահանայական կեանքը չեն ապրիր ու պաշտօնը չեն կատարեր:

Դուն արդեօք պաշտօնդ կատարող հաւատացեա՞լ մըն ես: «Սուրբ բաները», որոնք կը յիշուին Ղեւտ. 22-ի մէջ, ճիշդ նման են «հոգեւոր բաներու», որոնք Աստուծոյ կողմէ ձրի տրուած են մեզի եւ անշուշտ այս «բաները» կարելի է աւելի լիարժէք ըմբոշխնել երբ կատարելապէս կը յանձնուինք Աստուծոյ: Նոր Կտակարանի եւ յատկապէս նամակներու հիմնական ճշմարտութիւններէն եւ սկզբունքներէն մէկը հաւատացեալին Տէրոջը պաշտօնեայ, քահանայ ըլլալն է ու քահանայական պաշտօնը կատարելը: Պատմութեան ընթացքին մարդը շատ ու շատ հարցեր ու դժուարութիւններ դիմագրաւած է, սակայն մեղքը անոր մեծագոյն աղէտը եղած է: Աստուածշունչը կը ներկայացնէ այս մեղքի հարցը լուծելու Աստուծոյ սքանչելի եւ յաւիտենական ծրագիրը:

Հաւատացեալին քահանայութիւնը Աւետարանական եկեղեցիին ըմբռնումով կապուած չէ ուսումի, կոչումի եւ ծառայութեան հետ, այլ հաստատուած է Զոհին քահանայութեան վրայ:

Որոշապէս խիստ կարեւոր քանի մը դասեր կան.-

• Անմաքրութեամբ վարուիլը մահուան կ’առաջնորդէ.– (հմր.3) Անմաքուրը հոգեւոր ճամբայէն չի կրնար անցնիլ: Կորնթոսի եկեղեցիին, սուրբերուն ուղղուած նամակով Առաքեալը կ’ըսէ, «Շնչաւոր մարդը Աստուծոյ Հոգիին բաները չ’ընդունիր»: Յստակօրէն երկրաւոր իմաստութենէ պահուած են այս «բաները»: Մեր Տէրը, Յիսուս Քրիստոս Հօրը փառաւորեց այս բաներուն պահուած ըլլալուն համար: Սովորական մարդը չի կրնար գնահատել հրեշտակներու կերակուրը : Միշտ ուշադիր ըլլանք թէ ինչպէս կը վարուինք հոգեւոր բաներու հետ, որպէսզի դատապարտութիւն չուտենք ու չխմենք:
• Անմաքուրը սուրբ բաներու ախորժակ չունի-. (հմր.4) Զգուշացում կայ, պէտք է մաքրուիլ եւ ապա ճաշակել: Եթէ կ’ուզենք ախորժակ ունենալ եւ վայելել երկնաւոր, հոգեւոր բաները մաքրութիւնը անհրաժեշտութիւն է: Տէրը Իր մարգարիտները խոզերուն առջեւ պիտի չնետէ: Սրբութիւն եւ անմաքրութիւն հակասական բաներ են, ան որ խաւարը կը սիրէ անպայման լոյսը պիտի ատէ:
• Սուրբ բաները սուրբերուն համար են.– (հմր.7) Սուրբը աշխարհի հաճոյքներուն մէջ ոչ հաց կ’ունենայ եւ ոչ ալ կերակուր: Այն բոլոր բաները, որոնք կը գրաւեն կամ կ’ուրախացնեն անհատը, սուրբին քաշողականութիւն չեն ունենար, որոհետեւ անոր սիրտը երկնային բաներուն կապուած է: Այսպիսիներուն համար Աստուծոյ հետ հաղորդակցիլը աւելի վայելք է քան առօրեայ կերակուրը եւ մեղաւորներու փրկութիւնը, արծաթէն ու ոսկիէն աւելի թանկագին է:
• Օտարականը բաժին չունի.– (հմր. 10) Օտարականն ու վարձկանը այն անձերն են, որոնք Աստուծոյ չեն ճանչնար, որոնք չեն փրկուած ու չեն հաւատար Որդիին, Յիսուս Քրիստոսի: Հաւանաբար վարձկանի պարագան աւելի թեթեւ ըլլալ կը թուի, որովհետեւ ան ոչ թէ չի հաւատար այլ կ’ըսէ թէ ինք Քրիստոնեայ է: Վարձկանը Աստուծոյ կը ծառայէ անձնական շահի, փափաքի եւ նպատակի համար: Այդպէս եղողներ արդէն իրենց վարձքը ստացած կ’ըլլան ու չեն ճաշակեր «հոգեւոր բաները»:
• Ծախու առնուածներ ու ծնածներ կան-. (հմր.11) Հետաքրքրականօրէն թէ գնուիլն ու ծնիլը հոգեւոր առանձաշնորհում կը պարգեւէ: Գնուած Քրիստոսի արիւնով եւ ծնած Աստուծմէ, պարագաներ են, որոնք կը միացնեն մեզի Աստուծոյ ընտանիքին: Այս հիմնական անփոխարինելի ճշմարտութիւններըմեզի իրաւունք կու տան Անոր սքանչելի ճոխութիւնները ճաշակելու: «Հոգեւոր բաներ» ձրիօրէն մեզի տրուած են Աստուծոյ կողմէ:
• Անսուրբ յարաբերութիւններ անարժան կ’ընեն.– (հմր.12) Մարդկային կեանքի մէջ խառն լծակցութիւններ ախորժակ չեն ձգեր հոգեւոր բաներու: Քահանային աղջիկը ծնունդով իրաւունքներ ունի, սակայն երբ օտարի հետ կ’ամուսնանայ այդ իրաւունքներէն կը զրկուի (անարժան կ’ըլլայ): Մենք կրնանք Քրիստոնեաներ ըլլալ, վերստին ծնունդ ունենալ, բայց մեր մարմնաւոր ու մեղանչական յարաբերութիւններով անյարմար կ’ըլլանք վայելելու Աստուծոյ օրհնութիւնները:
• Ուտել հոգեւոր բաներ առանց ծանօթ ըլլալու, օգուտ չունի.– (հմր.14) Անշուշտ կարելի է խօսիլ ու կարդալ «սուրբ բաներու» մասին ու տակաւին օտարական ըլլալ Անոր զօրութեան: Ճշմարտութիւնը սրտին վրայ է, կեանքի հետ չառնչուիր մինչեւ որ հաւատքին չխառնուի: Սրբութիւնը մարդկային կեանքը բարձրացած վիճակի մէջ չէ, այդ անկարելիութիւն է, այլ վար բերուած աստուածային կեանքն է: Մարդը անգիտութեամբ կը վարուի Քրիստոսի մեծ ու թանկագին խոստումներուն հետ, երբ անոնք տակաւին չեն ապացուցուած իր հոգիին մէջ:

Թող ամէն հաւատացեալ, սուրբ, ճանչնայ իր ինքնութիւնը, ըլլայ կոչումին գիտակից, սխալներէ հեռու մնայ եւ իր աստուածատուր պաշտօնը կատարէ:

© 2018 by Dikran Shanlian, Originally Published in «Բարի Լուր» Տարի 26,  Թիւ 228