Մատթ. 27:22

Պոնտացի Պիղատոս Հրէաստանի 6-րդ Հռովմայեցի կուսակալն էր եւ իր պաշտօնավարութեան սկսած էր 25-26 թուականներուն։

Օր մը յանկարծ Յիսուս, Աստուծոյ Որդին Պիղատոսի առջեւ կը բերուի քահանայապետներուն եւ ժողովուրդին ծերերուն կողմէ – դատավարութեան համար։

Աստուծոյ Որդին, մատնուած Իր աշակերտներէն մէկուն կողմէ եւ ձերբակալուած դաւադիրներէն, զրպարտութիւններով եւ սուտ վկայութիւններով կը ներկայացուի իբրեւ ապստամբ ու ոճրագործ։ Անդին մարմարեայ աթոռին մէջ բազմած Պոնտացին կը սկսի Յիսուսին հարցաքննել, մինչ Հրէական խուժանը ատելութեամբ, վայրագօրէն կը նայի Անոր եւ անհամբեր կը սպասէ իրեն նպաստաւոր վճիռի մը։ Միւս կողմէ, Հռովմայեցի զինուորները Յիսուսին կը դիտեն, երբեմն անտարբերութեամբ եւ երբեմն ալ ծաղրանքով։

Քանի մը հարցաքննութիւններէ ետք, Պիղատոս գտնելով Յիսուսի անմեղութիւնը, կը ջանայ անպարտ արձակել։ Ժողովուրդը յամառօրէն կ՚ընդդիմանայ։ Պիղատոս ճնշուած  ու շուարած մէկ կողմէ իր հարցաքննութեան արդար արդիւնքէն եւ միւս կողմէ ամբոխին անարդար պահանջներէն, կը դիմէ ժողովուրդին ըսելով, «Հապա ի՞նչ ընեմ Յիսուսը որ Քրիստոս կ՚ըսուի»։ Խուժանը միաձայն կը պատասխանէ, «Թող խաչուի»։

Պիղատոս պաշարուած սպառնացող զրպարտիչներէն, կը կորսնցնէ իր բարոյական քաջութիւնը եւ հռովմէական արժանապատուութիւնը, եւ ոտնակոխ ընելով իր խղճին արդար ձայնը, Անմեղը կը յանձնէ իր թշնամիներուն ձեռքը։

Պոնտացին միակ անձը չէ, որ ինքզինք դէմ յանդիման գտաւ այս գործնական եւ անխուսափելի հարցումին։ Այդ օրերէն սկսեալ մինչեւ այսօր, բոլոր անոնք որ Յիսուսի անունը կամ Աւետարանը լսած են, յիշեալ խորաթափանց հարցումը գտած են իրենց առջեւ, որուն պարտաւորուած են կերպով մը պատասխանել։

Յիսուս եւ Իր Աւետարանը անխուսափելի են, եթէ մենք Իրեն չդիմագրաւենք, Ինք մեզի կը դիմագրաւէ։

Այսօր ալ խառնաշփոթ քաղաքակրթուած աշխարհը կը տեսնէ Նազովրեցին, խաչեալ Քրիստոսը, Պիղատոսի նման թէպէտ գիտէ Անոր անմեղ կեանքն ու փրկելու անզուգական զօրութիւնը, բայց պաշարուած ըլլալով անձնասիրական, փառասիրական եւ շահախնդրական յամառ եւ հսկայ ոյժերով, շուարած նոյն հարցումը կը կրկնէ, «Հապա ի՞նչ ընեմ Յիսուսը, որ Քրիստոս կ՚ըսուի»։ Ահա այս է ծանրակշիռ եւ անմիջական հարցը, որուն ամէն անհատ պատասխանելու է։ Այս հարցումը կը կազմէ հիմը եւ բանալին մեր բազմատեսակ խնդիրներուն։

Ա. Քաղաքական աշխարհը եւ տնտեսականը ի՞նչ պիտի ընէ Յիսուսը։

Կեանքի եւ ստացուածքի ահագին կորուստներէ ետք, մանաւանդ Սուրիոյ եւ Լիբանանի մէջ, ու յատկապէս Արցախի հայաթափումէն ետք, շատեր ուժասպառ կը հարցնեն, «Հապա ի՞նչ ընենք Յիսուսը»։

Նորէն շահախնդրային դիւանագիտութիւն եւ աշխարհաւեր պատերա՞զմ, թէ արդարասիրութիւն եւ հիմնական խաղաղութիւն։ Բարաբա՞ն թէ Յիսուսը։ Երբ տէրութիւններու սրտերուն մէջ մղիչ շարժառիթները մնան շահախնդութիւն, յափշտակութիւն եւ փառասիրութիւն, ի՞նչ դրական տեղաշարժ կարելի է ակնկալել։ Ահագին թիւով երիտասարդներ կը զոհուին, քաղաքներու մէջ դիակներ կը մնան բլատակներու տակ։ Յիսուս կ՚ըսէ «Առանց ինծի բան մը չէք կրնար ընել»։

Աշխարհի մէջ, գիւտեր ու զարգացում, յառաջդիմութիւն եւ հարստութիւն օրէ օր կը կուտակուին։ Բայց գործազրկութիւնը, ապրուստի սղութիւնը, եկամուտի քիչութիւնը, մարդասպանութեան եւ աւազակութեան  պատճառներ են։ Այսպիսի մթնոլորտի մը մէջ, ինչպէ՞ս պիտի պաշտպանես տկարները, փոքր գործի տէրերը, մինչ աշխարհ կը հետեւի այն քաղաքականութեան—հսկայ ձուկեր կուլ կու տան փոքր ձուկերուն։

Բ. Եկեղեցին եւ Անհատը Ի՞նչ Պիտի Ընէ Յիսուսը։

Այսպիսի հարցում մը թերեւս անակնկալ եւ հակասական թուի եկեղեցիին։ Սակայն իրողութիւնը այն է, որ յարուցեալ եւ կենդանի Քրիստոսը այսօր եկեղեցիներուն մէջ կը կենայ ու կ՚ըսպասէ։

Ի՞նչ պիտի ընեն ներկայ դարու եկեղեցիները։ Ի՞նչ պիտի ընենք մենք՝ Հայերս, նաեւ իբր Աւետարանականներ։ Արդեօք Յիսուսը շղթայակապ եկեղեցաշէնքի մը պատերուն մէջ պիտի պահենք, որպէսզի մենք կարենանք վազել վայելքներու ետեւէն, ու մեր բաժինը պիտի ըլլայ բամբասանք, արարողութիւն, պառակտում եւ անպէտ վէճեր։ Կամ սգէմի տակ մեր ուխտը մոռցած պիտի մղուինք բաժանումներ ստեղծել ի սէր եկեղեցիին, չըսելու համար մեր ես-ին։ Շատեր հոգեւորի կեղծ ժպիտով փոշի կը ցանեն մարդոց աչքերուն ու…Քրիստոսը չերեւիր։

Այսօր, մեր ազգը մեզմէ կ՚ըսպասէ ոչ ալէլուեաններ կամ օրհնութիւններ, ոչ ալ կատարելութեան քարոզներ եւ վարդապետութիւններ, հապա կ՚ըսպասէ Քրիստոսի հոգին, սէրը, միաբանութիւնը եւ խոնարհութիւնը, ասոնցմով պէտք է օժտուի ամէն Հայ ու ամէն Աւետարանական։ Այս է եւ ըլլալու է գերագոյն գործը եկեղեցիին, արտադրել անկեղծ, գործօն եւ զոհուող կեանքեր։

Յիսուս Քրիստոս, եկեղեցական աշխարհին մէջ ալ ատեանին առջեւ կեցած, իբր Տէրն ու Գլուխը եկեղեցիին կ՚ըսէ…«Առանց Ինծի բան մը չէք կրնար ընել»։

Խորաթափանց, անխուսաբելի եւ խիստ կենսական հարցում մըն է, «Դուն ի՞նչ պիտի ընես Յիսուսը…»։

Աշխարհի եւ ընդհանուր մարդկութեան պարագաները ինչ ալ ըլլան, անհատը պարտադրուած է պատասխանել այս հարցումին, իր անձին համար։ Ով որ ես, պատասխանելու ես այս հարցումին։

Ի՞նչ պիտի ընես Յիսուսը քու ընտանեկան, ընկերային, ազգային ու եկեղեցական յարաբերութիւններուդ մէջ։ Եթէ Քրիստոնեայ անհատներուն մեծամասնութիւնը ապրէր հաւատարիմ եւ քաջաբար Յիսուս Քրիստոսի սկզբունքները գործադրէր, այսօրուան կեղծիքի, անարդարութեան եւ շահախնդրութեան կործանիչ ոյժերը գոյութիւն իսկ չէին ունենար։ Ներկայիս, մեր նուիրական պարտականութիւնն է, ընդունիլ Յիսուսը որպէս Տէր, մարմնացնել Անոր հոգին մեր կեանքի բոլոր երեսներուն վրայ եւ ժամավաճառ չըլլալ ըսի ըսաւներով եւ եղբայրասպան վէճերով։

Եթէ կ՚ուզենք տեսնել Քրիստոնէութեան յաղթանակը ներկայ տակնուվրայ ընկերութեան մէջ, եթէ կը սիրենք մեր ազգն ու եկեղեցին, կը հետապնդենք անոնց գերագոյն շահերը, եթէ կը փափաքինք օգտագործել մեր կեանքերը Աստուծոյ Թագաւորութեան համար, ուրեմն ըլլանք Քրիստոնեայ մը, մեր անձնական, ընկերային, առեւտրական, եկեղեցական եւ ազգային բոլոր յարաբերութիւններուն մէջ, մնալով հաւատարիմ Տէր Յիսուս Քրիստոսի, եւ Աստուած ըլլայ մեզի օգնական։

© 2024 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 32,  Թիւ 252

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).

Մարկ. 12:41-44

Ուշագրաւ դէպք մը կը պատահի տաճարին մէջ, խիստ կարեւոր եղելութիւն մըն է, դաստիարակչական բնոյթ մը կրէ։ Այդտեղ յիշատակելի երկու անձեր կան, Յիսուս եւ անանուն կին մը։ Յիսուս ինչ որ ըսաւ կնկան մասին, գնահատանքի ամենաշնորհեալ խօսքն է, այս գրութեան բանալին է, որոշապէս կապ ունի ունեցածէն տալու, նուիրելու հետ։

Կանուխ ժամանակներէն, Աստուծոյ ժողովուրդին նուիրումն ու սովորութիւնը եղած է իրեն ունեցածէն Աստուծոյ նուիրել, աջակցելու երկրի վրայ Իր գործին։ Հին Կտակարանի ժամանակներուն այդ պարտադրութիւն եւ պարտականութիւն էր։ Հրեաները Աստուծոյ կը բերէին իրենց «Տասանորդներն ու Նուէրները»։

Սակայն, Նոր Կտակարանի շրջանին, տալու գործողութիւնը չէ ներկայացուած որպէս պարտականութիւն, այլ առանձնաշնորհ եւ վայելք։ Ըստ Բ. Կորնթ. 9:7-ի մենք կը քաջալերուինք տալու յօժարութեամբ եւ ուրախութեամբ, «Ամէն մէկը ինչպէս իր սրտովը կը յօժարի, թող այնպէս տայ, ոչ թէ տրտմութեամբ կամ ստիպմամբ, վասնզի Աստուած յօժարակամ տուողը կը սիրէ»։

Աստուածաշունչը շատ բան ունի ըսելիք նիւթականը տնտեսելու մասին, մեր առջեւ դրուած այս դէպքը կը պարունակէ խիստ արժէքաւոր հինգ դասեր։

Ա. Յիսուս որոշապէս կը տեսնէ թէ ինչ կու տանք ու ինչ կը պահենք.—

Մարկոս 12:41-ը ցոյց կու տայ թէ Յիսուս ինչ կ՚ընէ։ Ան կը նստի «Գանձանակին դիմացը» եւ նկատի կ՚առնէ «Ինչպէս ժողովուրդը կու տայ» սովորութեամբ թէ ուշադրութեամբ, չկամենալով թէ ուրախութեամբ, նուազագոյն թէ առաւելագոյն չափով։ Ան կը նկատէ, արդեօ՞ք տուրքը տալու պէս, դժկամութեամբ կու տան, եթէ ոչ տրուածը շնորհակալական, երախտագիտական նուէր մըն է։ Մեր տալը ըլլալու է սիրոյ եւ շնորհակալական արտայայտութիւն, որովհետեւ Աստուած շատ ու շատ բաներ շնորհած է մեզի ու կը շարունակէ պարգեւել։ Քրիստոնեան, հաւատացեալը ինչպէս որ կու տայ Աստուծոյ, այդ իրական ու ճշմարիտ չափանիշն է իր սրտին ու նկարագրին։ Անշուշտ մեծ տարբերութիւն պիտի ընէ, երբ տալէ առաջ գիտակցինք որ մենք  «Գանձանակին դիմացը» նստողին սիրալիր նայուածիքին տակն ենք, Անոր աչքերը «Կրակի բոցի պէս» են (Յայտ. 1:14)։

Բ. Յիսուս կը տեսնէ ու կ՚արժեւորէ հարուստներու մեծ նուէրները.—

41-րդ համարը կ՚ըսէ, «Շատ հարուստներ շատ բաներ ձգեցին», եւ 44-րդ համարը «Ամէնը իրենց աւելցածէն ձգեցին»։

Աստուածաշունչի ժամանակ հաւատացեալներ առջեւ գալով, հրապարակաւ իրենց նուէրները գանձանակին մէջ կը դնէին, յաճախ կ՚ընէին ցոյց տալով իրենց տուածը։ Մեծ գնահատանք կար երբ նուէրը մեծ էր, եւ անշուշտ նուազ գնահատանք, երբ նուէրը փոքր էր։ Հոս ըսուած է «Շատ հարուստներ շատ բան ձգեցին»։ Ի՜նչ շքեղութիւն է մեծ գումարներ տալու կարողութիւնը ունենալ, եւ ոչ միայն կարողութինը ունենալ, նաեւ գործնականսպէս կատարելը։

Ի՜նչ օրհնութիւն է, երբ Աստուած ոմանց վստահած է հարստութիւն եւ անոնք լաւ տնտեսներ, վերակացուներ են։ Քրիստոնէական ծառայութիւնը տարիներու ընթացքին աճած է, շնորհիւ հարուստ հաւատացեալներու ազատօրէն եւ առատօրէն տալուն։ Եթէ հաւատացեալներ սորվին եւ ըլլան նուիրուած ու հնազանդ տնտեսներ, անշուշտ առատ նիւթական պիտի ըլլայ թէ տեղական եւ թէ միսիոնարական դաշտին համար։

Գ. Յիսուս կը տեսնէ ու կը հաշուէ թանկագին, փոքր նուէրները.—

42-րդ համարով «Աղքատ որբեւայրի մըն ալ եկաւ, ու երկու լումա ձգեց»։ Անոր նուէրին նիւթական արժէքը շատ ջնջին էր, հաւանաբար բազմութիւնը նոյնիսկ տրուածը նկատի չառաւ։ Այսուհանդերձ, ան Յիսուսի շրթունքներէն ստացաւ մեծ գնահատանք։ Որքա՞ն շնորհալի էին գնահատանքի Իր խօսքերը։ Շատեր խորհեցան թէ անոր նուէրը հաշուելու շատ փոքր է, բայց Յիսուս տեսաւ, որպէս այդ օրուան մեծագոյն նուէրը։

Որբեւայրիին նուէրը մեզի կը սորվեցնէ թէ չտալու պատճառ չկայ։ Թերեւս կ՚ըսենք, իմ եկամուտս շատ փոքր է, կամ եկեղեցին իմ դրամիս պէտք չունի։ Բայց ի՜նչ օրհնութիւն կու գայ Աստուծոյ գործին ամէնուրէք, եթէ մենք նախ մէկ կողմ դնենք ինչ որ Իրեն կը պատկանի, «Եւ ոչ թէ որչափ մենք կը յուսայինք, հապա անձերնին ալ տուին առաջ Տէրոջը եւ ետքը մեզի՝ Աստուծոյ կամքովը» (Բ. Կորնթ. 8:5)։

Դ. Տէրը կը չափէ մեր նուէրը, ոչ տրուածով այլ պահուածով.—

Որքա՜ն տարբեր է երկինքի թուաբանութիւնը, երկրի վրայ մեր գիտցածէն (43,44 համարներ)։ Յիսուսի համար տալուն որակը աւելի է քան տրուածին քանակը, եւ օրինակը որ Յիսուս գործածեց առատաձեռնութիւն սորվեցնելու համար, այն անձը չէր որ հարուստ էր եւ շատ ունէր, հապա կին մը, որբեւայրի էր ու աղքատ։ Յիսուս գնահատեց իրեն, իր տրուածին որակին համար եւ ըսաւ թէ ան այդ օրը աւելի տուաւ Աստուծոյ քան ոեւէ անձ։ Մարդ մը կրնայ հազար տոլար տալ Աստուծոյ գործին, բայց եթէ ան դրամատան մէջ կամ տունը պահած հարիւր հազար ունի, տակաւին իրեն կը մնայ իննսունինը հազար։ Իսկ կինը եթէ շաբաթը տասը տոլար ստացաւ ու տուաւ իր տասանորդը, արդեօ՞ք որ գումարը աւելի մեծ է։ Յստակօրէն որբեւայրիին տուածը աւելի մեծ է քան հարուստինը։ Մէկը մէկ հարիւրերորդը կու տայ, իսկ միւսը տասանորդը։ Աստուած հաւատարիմ է ու կը խոստանայ աւելին տալ, «Եւ իմ Աստուածս ձեր ամէն պիտոյքը պիտի լեցնէ Իր ճոխութեանը չափովը փառքով՝ Քրիստոս Յիսուսի ձեռքով» (Փիլ. 4:19)։

Ե. Նուիրուած տալուն գաղտնիքը գիտակցութիւնն է, թէ ինչ որ ունինք Աստուծոյ կը պատկանի.—

Այս անանուն որբեւայրին իր բոլոր ունեցածը տուաւ։ Յիսուս 44-րդ համարով կ՚ըսէ, «Բայց ասիկա իր չքաւորութենէն՝ ունեցածին բոլորը ձգեց, իր բոլոր ապրուստը»։

Որպէս Քրիստոնեայ ես պէտք ունիմ ճանչնալու եւ հասկնալու այդ, այսինքն կալուած եւ դրամ, ամէն բան Աստուծոյ կը պատկանի։ Իմ տունս, իմ զաւակներս, իմ ինքնաշարժս, իմ դրամս, ասոնք իմս չեն, ալյ Իրենը։ Ես պարզապէս տնտես մըն եմ։ Եթէ այս սկզբունքը կիրարկեմ, պիտի չըսեմ, «Որքա՞ն տամ Իրեն», հապա «Իր դրամէն Աստուած որքա՞նը կ՚ուզէ որ պէտքերուս համար պահեմ»։

Աղքատ որբեւայրին այնչափ սիրեց Աստուծոյ, որ տուաւ «Բոլոր ապրուստը»։ Այդ իրական առատաձեռնութիւն է, տալ զոհաբերութեամբ։ Կնկան ունեցածը իսկական հաւատք էր, որովհետեւ իսկական հաւատքն է որ բոլորը կու տայ, եւ ապա կը վստահի Աստուծոյ Իր պէտքերուն համար։ Որոշապէս այս բոլորին գաղտինքը կը կայանայ թէ ան Աստուծոյ կու տայ, եւ ոչ թէ տաճարին կամ եկեղեցիին։

Մինչ կը ձգէր իր ջնջին, բայց սքանչելի նուէրը գանձանակին մէջ, իր սիրտը կ՚ըսէր, «Գոհութիւն Աստուծոյ՝ Անոր անպատում պարգեւին համար» (Բ. Կորնթ. 9:15)։

Արդեօք դուն ունեցածիդ ինչպէ՞ս կը մօտենաս։

© 2024 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 32,  Թիւ 251

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).