Tag Archive for: Dikran Shanlian

Նուիրելու Շնորհքը

/in , ,

Մարկ. 12:41-44

Ուշագրաւ դէպք մը կը պատահի տաճարին մէջ, խիստ կարեւոր եղելութիւն մըն է, դաստիարակչական բնոյթ մը կրէ։ Այդտեղ յիշատակելի երկու անձեր կան, Յիսուս եւ անանուն կին մը։ Յիսուս ինչ որ ըսաւ կնկան մասին, գնահատանքի ամենաշնորհեալ խօսքն է, այս գրութեան բանալին է, որոշապէս կապ ունի ունեցածէն տալու, նուիրելու հետ։

Կանուխ ժամանակներէն, Աստուծոյ ժողովուրդին նուիրումն ու սովորութիւնը եղած է իրեն ունեցածէն Աստուծոյ նուիրել, աջակցելու երկրի վրայ Իր գործին։ Հին Կտակարանի ժամանակներուն այդ պարտադրութիւն եւ պարտականութիւն էր։ Հրեաները Աստուծոյ կը բերէին իրենց «Տասանորդներն ու Նուէրները»։

Սակայն, Նոր Կտակարանի շրջանին, տալու գործողութիւնը չէ ներկայացուած որպէս պարտականութիւն, այլ առանձնաշնորհ եւ վայելք։ Ըստ Բ. Կորնթ. 9:7-ի մենք կը քաջալերուինք տալու յօժարութեամբ եւ ուրախութեամբ, «Ամէն մէկը ինչպէս իր սրտովը կը յօժարի, թող այնպէս տայ, ոչ թէ տրտմութեամբ կամ ստիպմամբ, վասնզի Աստուած յօժարակամ տուողը կը սիրէ»։

Աստուածաշունչը շատ բան ունի ըսելիք նիւթականը տնտեսելու մասին, մեր առջեւ դրուած այս դէպքը կը պարունակէ խիստ արժէքաւոր հինգ դասեր։

 

Ա. Յիսուս որոշապէս կը տեսնէ թէ ինչ կու տանք ու ինչ կը պահենք.—

Մարկոս 12:41-ը ցոյց կու տայ թէ Յիսուս ինչ կ՚ընէ։ Ան կը նստի «Գանձանակին դիմացը» եւ նկատի կ՚առնէ «Ինչպէս ժողովուրդը կու տայ» սովորութեամբ թէ ուշադրութեամբ, չկամենալով թէ ուրախութեամբ, նուազագոյն թէ առաւելագոյն չափով։ Ան կը նկատէ, արդեօ՞ք տուրքը տալու պէս, դժկամութեամբ կու տան, եթէ ոչ տրուածը շնորհակալական, երախտագիտական նուէր մըն է։ Մեր տալը ըլլալու է սիրոյ եւ շնորհակալական արտայայտութիւն, որովհետեւ Աստուած շատ ու շատ բաներ շնորհած է մեզի ու կը շարունակէ պարգեւել։ Քրիստոնեան, հաւատացեալը ինչպէս որ կու տայ Աստուծոյ, այդ իրական ու ճշմարիտ չափանիշն է իր սրտին ու նկարագրին։ Անշուշտ մեծ տարբերութիւն պիտի ընէ, երբ տալէ առաջ գիտակցինք որ մենք  «Գանձանակին դիմացը» նստողին սիրալիր նայուածիքին տակն ենք, Անոր աչքերը «Կրակի բոցի պէս» են (Յայտ. 1:14)։

 

Բ. Յիսուս կը տեսնէ ու կ՚արժեւորէ հարուստներու մեծ նուէրները.—

41-րդ համարը կ՚ըսէ, «Շատ հարուստներ շատ բաներ ձգեցին», եւ 44-րդ համարը «Ամէնը իրենց աւելցածէն ձգեցին»։

Աստուածաշունչի ժամանակ հաւատացեալներ առջեւ գալով, հրապարակաւ իրենց նուէրները գանձանակին մէջ կը դնէին, յաճախ կ՚ընէին ցոյց տալով իրենց տուածը։ Մեծ գնահատանք կար երբ նուէրը մեծ էր, եւ անշուշտ նուազ գնահատանք, երբ նուէրը փոքր էր։ Հոս ըսուած է «Շատ հարուստներ շատ բան ձգեցին»։ Ի՜նչ շքեղութիւն է մեծ գումարներ տալու կարողութիւնը ունենալ, եւ ոչ միայն կարողութինը ունենալ, նաեւ գործնականսպէս կատարելը։

Ի՜նչ օրհնութիւն է, երբ Աստուած ոմանց վստահած է հարստութիւն եւ անոնք լաւ տնտեսներ, վերակացուներ են։ Քրիստոնէական ծառայութիւնը տարիներու ընթացքին աճած է, շնորհիւ հարուստ հաւատացեալներու ազատօրէն եւ առատօրէն տալուն։ Եթէ հաւատացեալներ սորվին եւ ըլլան նուիրուած ու հնազանդ տնտեսներ, անշուշտ առատ նիւթական պիտի ըլլայ թէ տեղական եւ թէ միսիոնարական դաշտին համար։

 

Գ. Յիսուս կը տեսնէ ու կը հաշուէ թանկագին, փոքր նուէրները.—

42-րդ համարով «Աղքատ որբեւայրի մըն ալ եկաւ, ու երկու լումա ձգեց»։ Անոր նուէրին նիւթական արժէքը շատ ջնջին էր, հաւանաբար բազմութիւնը նոյնիսկ տրուածը նկատի չառաւ։ Այսուհանդերձ, ան Յիսուսի շրթունքներէն ստացաւ մեծ գնահատանք։ Որքա՞ն շնորհալի էին գնահատանքի Իր խօսքերը։ Շատեր խորհեցան թէ անոր նուէրը հաշուելու շատ փոքր է, բայց Յիսուս տեսաւ, որպէս այդ օրուան մեծագոյն նուէրը։

Որբեւայրիին նուէրը մեզի կը սորվեցնէ թէ չտալու պատճառ չկայ։ Թերեւս կ՚ըսենք, իմ եկամուտս շատ փոքր է, կամ եկեղեցին իմ դրամիս պէտք չունի։ Բայց ի՜նչ օրհնութիւն կու գայ Աստուծոյ գործին ամէնուրէք, եթէ մենք նախ մէկ կողմ դնենք ինչ որ Իրեն կը պատկանի, «Եւ ոչ թէ որչափ մենք կը յուսայինք, հապա անձերնին ալ տուին առաջ Տէրոջը եւ ետքը մեզի՝ Աստուծոյ կամքովը» (Բ. Կորնթ. 8:5)։

 

Դ. Տէրը կը չափէ մեր նուէրը, ոչ տրուածով այլ պահուածով.—

Որքա՜ն տարբեր է երկինքի թուաբանութիւնը, երկրի վրայ մեր գիտցածէն (43,44 համարներ)։ Յիսուսի համար տալուն որակը աւելի է քան տրուածին քանակը, եւ օրինակը որ Յիսուս գործածեց առատաձեռնութիւն սորվեցնելու համար, այն անձը չէր որ հարուստ էր եւ շատ ունէր, հապա կին մը, որբեւայրի էր ու աղքատ։ Յիսուս գնահատեց իրեն, իր տրուածին որակին համար եւ ըսաւ թէ ան այդ օրը աւելի տուաւ Աստուծոյ քան ոեւէ անձ։ Մարդ մը կրնայ հազար տոլար տալ Աստուծոյ գործին, բայց եթէ ան դրամատան մէջ կամ տունը պահած հարիւր հազար ունի, տակաւին իրեն կը մնայ իննսունինը հազար։ Իսկ կինը եթէ շաբաթը տասը տոլար ստացաւ ու տուաւ իր տասանորդը, արդեօ՞ք որ գումարը աւելի մեծ է։ Յստակօրէն որբեւայրիին տուածը աւելի մեծ է քան հարուստինը։ Մէկը մէկ հարիւրերորդը կու տայ, իսկ միւսը տասանորդը։ Աստուած հաւատարիմ է ու կը խոստանայ աւելին տալ, «Եւ իմ Աստուածս ձեր ամէն պիտոյքը պիտի լեցնէ Իր ճոխութեանը չափովը փառքով՝ Քրիստոս Յիսուսի ձեռքով» (Փիլ. 4:19)։

 

Ե. Նուիրուած տալուն գաղտնիքը գիտակցութիւնն է, թէ ինչ որ ունինք Աստուծոյ կը պատկանի.—

Այս անանուն որբեւայրին իր բոլոր ունեցածը տուաւ։ Յիսուս 44-րդ համարով կ՚ըսէ, «Բայց ասիկա իր չքաւորութենէն՝ ունեցածին բոլորը ձգեց, իր բոլոր ապրուստը»։

Որպէս Քրիստոնեայ ես պէտք ունիմ ճանչնալու եւ հասկնալու այդ, այսինքն կալուած եւ դրամ, ամէն բան Աստուծոյ կը պատկանի։ Իմ տունս, իմ զաւակներս, իմ ինքնաշարժս, իմ դրամս, ասոնք իմս չեն, ալյ Իրենը։ Ես պարզապէս տնտես մըն եմ։ Եթէ այս սկզբունքը կիրարկեմ, պիտի չըսեմ, «Որքա՞ն տամ Իրեն», հապա «Իր դրամէն Աստուած որքա՞նը կ՚ուզէ որ պէտքերուս համար պահեմ»։

Աղքատ որբեւայրին այնչափ սիրեց Աստուծոյ, որ տուաւ «Բոլոր ապրուստը»։ Այդ իրական առատաձեռնութիւն է, տալ զոհաբերութեամբ։ Կնկան ունեցածը իսկական հաւատք էր, որովհետեւ իսկական հաւատքն է որ բոլորը կու տայ, եւ ապա կը վստահի Աստուծոյ Իր պէտքերուն համար։ Որոշապէս այս բոլորին գաղտինքը կը կայանայ թէ ան Աստուծոյ կու տայ, եւ ոչ թէ տաճարին կամ եկեղեցիին։

Մինչ կը ձգէր իր ջնջին, բայց սքանչելի նուէրը գանձանակին մէջ, իր սիրտը կ՚ըսէր, «Գոհութիւն Աստուծոյ՝ Անոր անպատում պարգեւին համար» (Բ. Կորնթ. 9:15)։

Արդեօք դուն ունեցածիդ ինչպէ՞ս կը մօտենաս։

© 2024 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 32,  Թիւ 251

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).

Վերջին Պատասխանին Նախադրող Հակազդեցութիւնները

/in , ,

Երբ ինքնաշարժովդ դէպի արեւելք կամ հիւսիս կը ճամբորդես, ճամբուն վրայ կը հանդիպիս գրութիւններու, ուր Աստուածաշունչէն համարներ արձանագրուած են, կամ հոգեւոր գրութիւններ, ինչպէս «Տասնաբանեան», «Յիսուս Շուտով Կու Գայ», «Պատրաստուէ Աստուածդ Դիմաւորելու» եւայլն։ Ասոնք Աստուծոյ յատկացուած «ծանուցումներ» են։ Ժայռի մը վրայ մէկը գրած է «Յիսուս է պատասխանը», ուրիշ մը աւելցուցած է «Ի՞նչ է հարցումը։»

Նմանատիպ խօսքեր արձանագրուած են նաեւ ինքնաշարժներու վրայ։

Ինչո՞ւ Յիսուսին հետեւիլ, երբ Ան միայն կարգ մը ներքին կարօտութիւններու կը պատասխանէ, որոնք ուրիշ ոչ մէկ կերպով գոհացնող կրնան ըլլալ։

Հետաքրկրականօրէն Հին Կտակարանն է ուր գլխաւորաբար հարցումներ կը ծագին եւ կերպով մըն ալ անոնց պատասխանները կը տրուին։ Այս գրութիւնով երեք հարցումներու վրայ կը կեդրոնանանք.—Ես կարեւորութիւն ունի՞մ, Աստուած իրապէս կը հոգա՞յ, Ինչո՞ւ Աստուած չի միջամտեր։

Ասոնք իմ հաւատքիս ազդող հարցումներ են։ Ինծի համար եթէ Յիսուս է պատասխանը, ուստի Ան կերպով մը պէտք է խօսի եւ պատասխանէ այս հարցումներուն։

Ա. Ես Կարեւորութիւն Ունի՞մ.—

Ահաւասիկ «Գինկ» (Super King) մարգէթը մտած եմ եւ շուրջս կը նայիմ, տարբեր մարդիկ, տարբեր շարքերու մէջ եւ տարբեր ապրանքներով հետաքրքրուած։ Մէկը կ՚առնէ լէպնի մը, ուրիշ մը տոպրակ մը գետնախնձոր։ Կորագամակ կին մը ձեռքը վարունգին ու լոլիկին երկնցուցած է։ Ու ես կեցած, ինքզինքիս կը հարցնեմ, Աստուած այս բոլորին անուններովը կը ճանչնա՞յ, իսկապէս ասոնք բոլորն ալ Աստուծոյ համար կարեւորութիւն ունի՞ն։

Երեկոյեան հեռատեսիլին առջեւ եմ, կը դիտեմ վիժումի դէմ պայքարող անձերը եւ անոնց դէմ կատարուած մեծ թիւով ցոյցերը։ Ըստ լուրերու, տարեկան վեց միլիոն չծնած մանուկներ կը սպաննուին, որոնցմէ ամէն մէկուն մէջ Աստուծոյ պատկերը կը հանգչի։ Աստուած ի՞նչ կը մտածէ, արդեօք Իրեն համար անոնք կարեւորութիւն ունի՞ն։

Բազմամիլիոն աստղերու եւ մոլորակներու քով, անձ մը, անձեր նշանակութիւն, կարեւորութիւն ունի՞ն։

Սաղմոսերգուն երբ աստղերը կը դիտէր ըսաւ, «Երբ տեսնեմ երկինքը…մարդը ի՞նչ է որ զանիկա կը յիշես»։ Հին Կտակարանի ամէն մէկ գիրքը այս հարցումին շուրջ կը դառնայ։ Հրեայ գերիներուն Եգիպտոսի մէջ ունեցած տառապանքը, դժուարութիւն կու տար անոնց հաւատալու Մովսէսի խօսքերուն, թէ իրապէս Աստուած  հետաքրքրուած է իրենցմով։ Յոբի ընկերներուն ծաղրանքը ուրիշ օրինակ մըն է, նաեւ Ժողովողի խօսքերը, «Արեւուն տակ բան մը կա՞յ, արդեօք ամբողջ կեանքը անիմա՞ստ է»։

Միւս կողմէ Եսայ. 49-էն համար մը կ՚ըսէ, «Իմ ափիս մէջ նկարած եմ քեզ»։ Այս համարը որպէս նիւթ տրուած էր, որպէսզի համագումարի մը համար պատրաստուիմ։ Չէի ուզեր, սակայն բացասական պատասխանելէ առաջ այդ մարգարէութիւնը բացի ու կարդացի, ծայրէ ծայր։ Յայտնաբերեցի որ Աստուած այս յայտարարութիւնը կատարեց տառապող մարդոց։ Երուսաղէմը տակն ու վրայ էր, Բաբելոնի զինուորները մտած էին տաճարը եւ այս անգամ Աստուած չազատեց իրենց։ Անոնք շղթայակապ Բաբելոն տարուեցան։

137րդ սաղմոսը կ՚արտայայտէ ժամանակակից Աստուծոյ ժողովուրդին հոգեվիճակը, «Բաբելոնի գետերուն քով, հոն կը նստէինք, ու Սիօնը մտքերնիս բերելով կու լայինք…»։

Մենք Աստուծոյ համար կարեւորութիւն ունի՞նք։

Ինչպէս կ՚ըլլայ դարերու ընթացքին ժողովուրդներ կը տեղահանուին, կը ջարդուին, Սուտանցիներ, Հայեր, Հրեաներ, Ուքրանացիներ, Քրիսոտնեայ Պաղեստինցիներ եւ Արցախցիներ։ Արդեօք Եսայ. 49:14-ը իրականութի՞ւն է, «Բայց Սիօն ըսաւ Եհովա զիս թողուց, եւ Տէրը զիս մոռցաւ»։ Ահա Աստուած այս ժողովուրդներուն ուխտելով կ՚ըսէ, «Միթէ կինը իր կաթընկեր մանուկը կրնա՞յ մոռնալ…թէեւ անոնք մոռնան, բայց ես քեզ պիտի չմոռնամ»։ Որովհետեւ, «Ահա ես քեզի իմ ձեռքիս մէջ նկարագրեցի…»

Եսայի մարգարէն աւելի յատուկ պատասխան մը կու տայ, ցոյց տալով թէ Աստուած երկիր չի գար փոթորիկով եւ ոչ ալ կրակով, հապա «Կոյսը պիտի յղանայ եւ Որդի մը պիտի ծնանի եւ պիտի կոչուի Էմմանուէլ, Աստուած մեզի հետ»։

Ներկայիս Մեսիան սիրոյ գաւազանով կը կառավարէ։ Ծնունդի յիշատակումը կը պատասխանէ, «Արդեօք մենք կարեւո՞ր ենք» հարցումին։ Անիկա հոս երկրի վրայ երեսուներեք տարիներ մեզի նման եղաւ ու պատասխանեց հարցումին Իր անզուգական պատմութիւններով ու գերբնական հպումներով։ Այո՛, Աստուած հետաքրքրուած է մեզմով։ Բացառիկ պարագայ մը կայ, երբ  վարագոյրը կը բացուի տեսանելի աշխարհին եւ անտեսանելիին միջեւ, Յիսուս կ՚ըսէ, Հրեշտակները կ՚ուրախանան երբ մեղաւոր մը դարձի կու գայ։

Բ. Աստուած Իրապէս կը Հոգա՞յ .—

Իսկ Իր լռութիւ՞նը։ Անշուշտ կը հոգայ, յատուկ ու որոշ պատասխանը Յիսուս է։ Յիսուս ցաւին ու տառապանքին փիլիսոփայական պատասխան մը չէ տուած այլ տուած է արցունքով դէմք մը։ Հոգ չէ թէ կը կարդամ Աստուածաշունչը, կամ կը նայիմ Հին Կտակարանի եւ Նորի հսկայական տարբերութեան, կը հանդիպիմ կասկածի եւ յուսահատութեան խօսքերու։ Երեմեայ, Ամբակումայ եւ Յոբ նոյն ցաւի նիւթն է որ կը շօշափեն։ Նոյնպէս, սաղմոսներուն գրեթէ կէսը մութ պատկեր մը կը ներկայացնեն։ Այո Նոր Կտակարանով պատկերը այդքան ալ արմատական փոփոխութիւն չունենար, բայց Յիսուսի ներկայութիւնը կ՚ըլլայ Աստուծոյ դէմքը։ Եթէ մէկը կ՚ուզէ գիտնալ թէ Աստուած ինչպէ՞ս կը զգայ երբ երկիրը կը հառաչէ, պէտք է նայի Անոր դէմքին։

Յակոբոս, Պետրոս եւ Յովհաննէս հետեւեցան Յիսուսի այնքան ժամանակ եւ Անոր դէմքին արտայայտութիւնները հիմնականօրէն գծուեցան իրենց մտքերուն վրայ։ Նայելով Յիսուսի պատասխաններուն, հարիւրապետին, կոյրին, հիւանդ կնկան եւ ուրիշներու, սորվեցան Աստուծոյ զգացումը երբ մարդիկ կը տառապին։ Ոչ, ոչ Յիսուս չլուծեց «ցաւի» հարցը, միայն քանի մը հոգի բժշկեց ու այդ ալ երկրագունդին մէկ անկիւնը, սակայն կտրականապէս հայթայթեց «Միթէ Աստուած կը հոգա՞յ» հարցումին պատասխանը։

Երեք անգամներ տառապանքն ու ցաւը Յիսուսի արցունքներուն պատճառ եղան։ Արդեօք շատ կ՚ըլլա՞յ երբ ըսենք «Աստուած մարդոց կը հոգայ»։

Թէեւ ցաւի հարցին պատասխան չենք ստանար, փոխարէն խորհրդաւոր հաստատումը կ՚ունենանք, Ան մեզի հետ կը տառապի։ Յիսուսի պատճառով կրնամ վստահիլ Աստուծոյ, Ան իմ վիճակս կը հասկնայ։ Վստահ եմ, ես կարեւոր եմ եւ արժէք ունիմ Իրեն համար։

Գ. Ինչո՞ւ Չի Միջամտեր.—

Հրեաներու պատմութեան մէջ, որոշ պահեր ծագած է հարցումը, «Ինչո՞ւ Աստուած չի միջամտեր»։

Պահ մը նկատի առնենք այն բազմութիւնը Սինա անապատին մէջ հրաշալիօրէն ունեցաւ սնունդ եւ ջուր, ու Աստուծոյ տեսանելի ներկայութիւնը իրենց վրայ կը սաւառնէր ամպի ու կրակի սիւնով։ Անոնք նման «ինչո՞ւ» չունէին։

Քիչ մը ետ երթալով, քանի մը տարիներ ամբողջ սերունդը կասկածողներ էր, ներառեալ Մովսէս։ Քանի քանի անգամներ հրեաներ աղաղակեցին,  «Ինչո՞ւ Աստուած բան մը չ՚ընէր»։

Եղիա մարգարէն ալ նման կասկածողներու բազմութիւն մը ունեցաւ, սակայն Կարմեղոս Լերան վրայ լռեցուց անոնց։ Ետքը քարայրին մէջ նոյն հարցումը հարցուց, «Ինչո՞ւ Աստուած բան մը չընէր Աքաաբին ու անոր սարսափելի կնկան»։

Մաղաքիա Հին Կտակարանի վերջին ձայնն է եւ այդ գիրքը պատշաճ նախաբանն է գալիք չորս հարիւր տարիներու, որոնց ընթացքին Աստուածաշունչը լուռ է։ Թերեւս այս նուազ ակնկալութիւններու շրջանն է։ Արդեօք Աստուած մոռցա՞ծ էր ողորմած ըլլալ։

Ինչո՞ւ Աստուած բան մը չընէր, հայերու կողքին ուրիշ ժողովուրդներ ալ կը հարցնեն։

Հրեաներ ու Քրիստոնեաներ նոյն պատասխանը ունին, միայն մէկ տարբերութեամբ։ Հրեաներ կը հաւատան որ Աստուած, Մեսիան ղրկելով պիտի գործէ, իսկ Քրիստոնեաներ կը հաւատան ուր Աստուած Մեսիան ղրկելով գործած է, եւ անգամ մըն ալ պիտի գործէ կրկին ղրկելով, այս անգամ զօրութեամբ եւ փառքով։

Որոշապէս Աստուած կը գործէ, դուն եւ ես հաւատանք ու կառչինք Իրեն։

© 2023 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 31,  Թիւ 250

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).

Աստուած Հզօր Է

/in , ,

Եսայ. 40:1-31

 

Մարգարէն ըսաւ անոնց եւ այսօր կ՚ըսէ մեզի «Ձեր աչքերը ձեր անձերէն հեռացուցէք ու նայեցէք մեծ, հզօր Աստուծոյն»։

Նման հին օրերու Իսրայէլին, երբ կը դիմագրաւես դժուար պարագայ մը, անկարելի ապագայ մը, անլուծելի, թնճկոտ հարց մը, պէտք է ընես ինչ որ իրենք ըրին, եւ յիշեցուր անձիդ թէ հզօր Աստուած մը ունիս։ Արդեօք դուն ո՞ւր կը տեսնես Անոր վսեմութիւնը։

Պէտք է ըսել եւ ընդունիլ որ Աստուած մեր պարագաներէն շատ մեծ է։

 

  Ա. Պարագաներ մեր ետեւն են.—1:11

Երբ Բաբելոնի մնացորդը ետեւ նայեցաւ, անոնք տեսան ձախողութիւն, յուսահատութիւն եւ մեղք, պէտք ունէին քաջալերութեան։ Ահա այդ պահուն չորս ձայներ լսուեցան, անոնցմէ ամէն մէկը յատուկ պատգամով, որոնք ուղղուած էին այս կարօտեալ ժողովուրդին։

 

ա. Ներումի Ձայնը.— 1-2 «Մխիթարեցէք Իմ ժողովուրդիս»

Ժողովուրդը մեծապէս մեղանչած էր Տէրոջը դէմ իրենց կռապաշտութեամբ, անարդարութեամբ, անբարոյականութեամբ եւ Իր պատգամաբերներուն դէմ անտարբերութեամբ։ Սակայն անոնք տակաւին Իր ժողովուրդն էին եւ որոշապէս Ան կը սիրէր զիրենք։ Աստուած թէեւ կը խրատէր, բայց չէր լքեր։

Աստուած խրատեց զիրենք։ Մենք պէտք չէ մեղք գործենք, անշուշտ գիտակցելու ենք որ Աստուած միշտ պատրաստ է ներելու, «Եթէ խոստովանինք մեղքերնիս, հաւատարիմ ու արդար է անիկա մեր մեղքերուն թողութիւն տալու, եւ մեզ բոլոր անիրաւութենէ սրբելու» (Ա. Յովհ. 1:9):

 

բ. Նախախնամութեան ձայնը.— 3-5 «Տէրոջը Ճամբան պատրաստեցէք»

Հրեաներ մինչ վերադարձան Երուսաղէմ, տաճարը վերաշինելու, իրենց առջեւ դժուար ճամբայ ունէին, սակայն Աստուած իրենցմէ առաջ կ՚երթար, որպէսզի ճամբան պատրաստէ։ Այստեղ նկարագրութիւնն ու պատկերը դեսպանի պատկերն է, գալիք թագաւորին ճամբան կը պատրաստէ ու արգելքները կը վերցնէ։ Եսայեայ մարգարէութեան մէջ յաճախ կը հանդիպինք «ճամբայ» պատկերին։ Պէտք է ըսել թէ վերջինը Յովհաննէս Մկրտիչի ծառայութիւնն էր, մինչ ան Յիսուսի ծառայութեան համար ճամբան պատրաստեց։

Հոգեւորապէս խօսելով, Իսրայէլ  անապատին մէջ էր երբ Յիսուս եկաւ, Անոր գալովը Աստուծոյ փառքը եկաւ։

Դէպի ետ ճամբան այդքան ալ դիւրին չէ, բայց երբ Աստուծոյ կ՚ապաւինինք, աւելի կը դիւրանայ։

Read more

Չաղօթելու Մեղքը

/in ,

«Բայց ես քաւլիցի որ Տէրոջը դէմ մեղք գործեմ, ձեզի համար աղօթք ընելէ ետ կենալով…»  – Ա. Թագ. 12:23

 

  Ի՞նչ է այն մեղքը որ մեր կեանքերուն մէջ հասարակաց է։

Վստահ եմ թէ հաւատացեալներու մեծամասնութիւնը կ՚ընդունի թէ իրենց աղօթքի կեանքն է իրենց ձախողած կողմը։

Աստուած մեզի պարգեւած է աղօթելու կերպեր եւ քաջալերութիւն, խոստումներ եւ օրինակներ, նաեւ աղօթելու պատուէր։ Այսուհանդերձ խոստովանելու ենք, մենք շատ քիչ կ՚աղօթենք։ Մերթ ընդ մերթ կ՚ընդունինք մեր աղօթքի կեանքին տկարութիւնն ու անազդու վիճակը։ Արդեօք երբեւիցի խորհա՞ծ ենք թէ չաղօթելը մեղք է։

Մեր բնաբան համարը կը յստակացնէ թէ աղօթքի անտեսումը, անհոգութիւնը կամ մեր կեանքերուն մէջ նախապատիւ չընելը, Տէրոջը առջեւ մեզ յանցաւոր կ՚ընէ։

Թերեւս կ՚օգնէ այս պահուն հարցնել։ Ի՞նչ է այն մեղքը որ հաւատացեալներուս մէջ հասարակաց է։ Ուշադի՛ր, հպարտութիւնը կամ ստախօսութիւնը չէ, ոչ ալ չարութիւնն ու ատելութիւնը, կամ Խօսքը չկարդալը, հաղորդակցութեան պակասը, նոյնիսկ չծառայելն ու չաճիլը, հապա չաղօթելը, աղօթքի զանցառութիւնը եւ սակաւ աղօթելը։

Եկեղեցական համագումար մը կար, որու ընթացքին հարցուեցաւ, «Կէս ժամ աղօթողներ ձեռքերնին բարձրացնեն», մէկ ձեռք բարձրացաւ, «Որո՞նք 15 վայրկեան կ՚աղօթեն», քանի մը ձեռքեր բարձրացան։ Ետքը յստակացաւ որ մեծամասնութիւնը մօտաւորապէս 5 վայրկեան կ՚աղօթէ, եւ ոմանք ալ…չեն աղօթեր։

Նկատի առնենք Սամուէլի շինիչ արտայայտութիւնը որ կատարեց Աստուծոյ ժողովուրդին բազմութեան առջեւ, եւ ծանրանանք երկու հարցումներու վրայ.—Ինչո՞ւ չաղօթելը մեղք է, եւ չաղօթելով որո՞ւ դէմ կը մեղանչենք։

 Ա. Ինչո՞ւ չաղօթելը մեղք է.—

Աստուածաշունչը մեղք կը կոչէ զայն։ Աստուածաշունչը կ՚ըսէ ստախօսութիւնը, դառնութիւնը, նախանձը, ագահութիւնն ու անհաւատութիւնը մեղքեր են։ Նոյն Գիրքը կը հռչակէ թէ հաւատացեալը չաղօթելով Աստուծոյ դէմ մեղք կը գործէ։ Այս իրողութիւնը մեզ անձնաքննութեան առաջնորդելու է։ Արդեօք չաղօթելով որքա՞ն մեղանչած ենք։

Անշուշտ շիտակը աղօթելն է։ Առիթով մը Յիսուս առակ մը խօսեցաւ, « … Պէտք է ամէն ատեն աղօթել եւ չձանձրանալ», եւ Պօղոս առաքեալ կը քաջալերէ Թեսաղոնիկէի եկեղեց ին ըսելով, «Անդադար աղօթք ըրէք» (Ա. Թես. 5:17)։ Այս եւ տարբեր համարներէ կը սորվինք թէ շիտակը, աղօթելն է։ Յակոբոս առաքեալ տարբեր, ընդհանրական մօտեցում մը ունի որ կ՚ըսէ, «Ան որ գիտէ բարի բան մը ընել եւ չընէր մեղք կը գործէ» (Յակ. 4:17)։

Հռովմայեցիս 14:23-ը կ՚ըսէ, «Ինչ բան որ հաւատքով չէ, մեղք է»։ Այս կը նշանակէ թէ չաղօթելը անհաւատութեան նշան է։ Եւ Եբրայեցիս 11:6-ը կ՚աւելցնէ, «Առանց հաւատքի անհնար է Աստուծոյ հաճելի ըլլալ»։

Ինչ սարսափելի յանդիմանութիւն էր երբ անառակ որդին հեռու երկիր գացած էր ու իր հօրը հետ հաղորդակցութիւնը կտրած։ Ժամանակ մը վերջ զինք ճանչցողները, չէին ճանչնար որպէս իր հօրը զաւակը, որովհետեւ ան կեանք մը կ՚ապրէր, որուն մէջ հայրը գոյութիւն չունէր։

Չաղօթելու պատճառներէն մէկը աղօթքի զօրութեան անհաւատութիւնն է եւ երկրորդը, կասկածը, Աստուած աղօթքի կը պատասխանէ՞։

Աղօթքը հսկայական փոփոխութիւններ կը բերէ մեր կեանքերուն մէջ: Եթէ կ՚ուզէք թերթատեցէք Աստուածաշունչը եւ արձանագրուած աղօթքներուն եւ պատասխաններուն ցանկը պատրաստեցէք։ Որոշապէս պիտի նկատէք թէ աղօթքը ինչեր ըրած է եւ ինչեր ալ կրնայ ընել։

Ընդունելու ենք որ չաղօթելով, աշխարհը, եկեղեցին եւ մենք մեզ կը զրկենք Աստուծոյ ամենակարող օրհնութիւններէն։

Աբրահամ բարեխօսեց չար Սոդոմի համար եւ Աստուած լսեց ու պատասխանեց։ Ի՞նչ կ՚ըլլար եթէ Աբրահամ չաղօթէր։ Մովսէս Իսրայէլի որդիներուն ազատութեան համար աղօթեց եւ Աստուած նոյնպէս լսեց ու պատասխանեց։ Ինչ կ՚ըլլար եթէ Տէրոջը ծառաները՝ Յեսու, Սամուէլ, Դաւիթ, Եղիա, Եսայի եւ Դանիէլ չաղօթէին։

Աղօթքը կ՚ապահովէ սիրելիներու փրկութիւնը, կը լուծէ բարդ հարցեր, կառավարութիւններ կը փոխէ, հիւանդութիւններ կը բժշկէ, արթնութիւն կը բերէ եւ աւետարանի տարածման կը սատարէ։

Բ. Որո՞ւ դէմ կը մեղանչենք.—

Երեք յստակ պատասխաններ կան, ուշադրութեամբ նկատի առնենք։

  1. Աստուծոյ դէմ.—Սամուէլ կ՚ըսէ, «Քաւլիցի որ Տէրոջը դէմ մեղք գործեմ»։ Անշուշտ ամէն մեղք Տէրոջը դէմ է։ Սաղմոսերգուն 51րդ սաղմոսով կ՚ըսէ, «Քեզի, միայն քեզի դէմ մեղանչեցի», իրողութեան մէջ Դաւիթ մեղանչեց կնկան դէմ, անոր ամուսինին, զինուորներուն եւ ամբողջ ազգին դէմ, սակայն նախ մեղքը Աստուծոյ դէմ էր։ Նոյն ճշմարտութիւնը կը նկատենք Ղուկ. 15-ի մէջ, երբ անառակը տուն եկաւ ու ըսաւ «Մեղք գործեցի երկինքի դէմ եւ քու առջեւդ»։ Ան մեղանչած էր կիներու դէմ, երբ վատնած էր հօրը դրամը, այսպէս կոչուած ընկերներու դէմ, յոռի օրինակ եղած էր։ Բայց նախ մեղանչած էր հօրը դէմ։

Անաղօթք կեանքը կ՚անդամալուծէ Աստուծոյ բազուկը, իսկ աղօթքով լեցուն կեանքը ճանապարհներ կը բանայ։

  1. Ուրիշներու դէմ.—Սամուէլ կ՚ըսէ, «Քաւլիցի…ձեզի համար չաղօթելով»։

Այսօր, դուն եւ ես կ՚ապրինք աշխարհի մը մէջ ուր հոգեւոր ու բարոյական անկման վիճակներ կան։ Արդեօք բան մը կա՞յ որ կրնանք ընել օգնելու մեր շուրջիններուն։ Այո՛, կրնանք, կրնանք աղօթել։ Եւ մինչ կ՚աղօթենք կ՚ապահովենք  մեծ Բժիշկին բժշկարար հպումը։ Չաղօթել ուրիշներու համար զրկել է զիրենք Աստուծոյ օգնութենէն, զօրութենէն, շնորհքէն եւ օրհնութիւններէն։ Չաղօթելով սիրելիներուդ, գործակիցներուդ եւ ազգակիցներուդ համար, անոնց դէմ կը մեղանչես։

  1. Մեզի դէմ.—Յաճախ կ՚ըսենք «Աղօթքը վիճակներ կը փոխէ» եւ շիտակ է, բայց պէտք է ըսենք, Աղօթքը աղօթողը կը փոխէ։ Առաջին արդիւնքը, Աստուծոյ հետ աւելի խորունկ յարաբերութեան ցոլացումն է։

Պտղաբեր, յաղթական, ուրախ եւ սուրբ Աստուծոյ զաւակ մը ըլլալու համար, պէտք է լաւագոյնս օգտագործենք շնորհքի Գահը, այն ատեն բոլորս ալ զօրութիւնով եւ Հոգիով լեցուած կեանքեր կ՚ունենանք։

Երկու քայլեր առնելու ենք.—Անկեղծ խոստովանութիւն եւ անձնական որոշում: Որոշապէս Սամուէլի օրինակին հետեւելու ենք, «Չեմ գիտեր ուրիշներ ինչ կ՚ընեն, ես գիտեմ ինչ պիտի ընեմ…»։

Ծրագրէ օրական առանձին աղօթքի ժամանակ ունենալ, սկսիր Աստուածաշունչէն կարդալով, նիւթեր ներկայացուր, պարզութեամբ մօտեցիր ( ինչպէս զաւակը հօրը կը մօտենայ), խօսիր Իր հետ ամէն բանի մասին։

Աղօթելը արդիւնարար է, իսկ չաղօթելը կործանարար։

Դուն աղօթող հայորդի մը եղիր։

 

© 2023 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 31,  Թիւ 248

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).

Աստուած Հաւատարիմ Է

/in ,

Ողբ Երեմ. 3:22-23

Կրնանք Աստուածոյ ապաւինիլ: Աստուածաշունչը հաւատքի պատմութիւն է, նաեւ Աստուածոյ ժողովուրդին պատմութիւնն է:

Աստուծոյ հաւատարմութիւնը կը կապէ հին եւ նոր կտակարանները: Իր ողորմութիւնն ու համբերութիւնը կը վկայեն Իր հաւատարմութեան մասին:

Անցեալ տարին պարարտ էր անորոշութիւններով, անորոշ ժամանակներ եւ անստոյգ վիճակներ եւ տարտամ արդիւնքներ: Թէեւ ներկայիս նոր տարուան մի քանի ամիսները ապրեցանք, սակայն ապագան մշուշապատ կ’երեւի, արդեօք մեր մտահոգութիւնները պիտի կասեցուի՞ն, թէ պիտի շարունակուի՞ն:

Որպէս հաւատացեալներ մեզի համար դժուար է, որովհետեւ երբ կասկածի զգացումներ կ’ունենանք յանցաւոր կը զգանք: Մինչ ինքզինքիս կը հարցնեմ, ի՞նչ պէտք է ընենք երբ նոյնիսկ ամենապարզ հաւատքի քայլը դժուարակրելի կը թուի:

Աստուած, Հաւատարիմը, կը յիշեցնէ մեզի Աբրահամի կեանքէն հետաքրքրական ու հոյակապ դէպք մը: Աբրահամ նահապետը կը ճանչցուի իր հաւատքով:

Մեզմէ շատեր կը յիշեն Աբրահամը, որուն Աստուած ընտրեց ըլլալու նոր ազգի մը հայրը շնորհիւ իր հաւատքին, սակայն պատմութենէն բաժին մը կայ որ շատ չենք գիտեր, ցոյց կու տայ Աստուծոյ սքանչելի գործերը անոնց որոնք Իրեն կը սիրեն:

Ծննդոց 15րդ գլուխով Աստուած, հարիւր տարեկան, անժառանգ Աբրահամի ըսաւ թէ իր սերունդները երկինքի աստղերուն չափ պիտի ըլլան, հակառակ որ ան ամուսնացած էր իննսուն տարեկան ամուլ կնկայ մը, բայց ան հաւատաց Աստուծոյ:

Ապա Աստուած Աբրահամին ըսաւ, երկիր մը պիտի տայ որ ինք բնաւ չէ գտնուած, այդ երկիրը իր սերունդներուն յաւիտեան բնակելու վայր մը պիտի ըլլայ: Սակայն յաջորդ դէպքը, Աբրահամին պատասխանը կը ցնցէ բոլորս – ի՞նչպէս գիտնամ որ պիտի ունենամ:

Ուշադիր, նկատի առնենք հետեւեալը, Աբրահամ զաւակ ունենալու Աստուծոյ խոստումին հաւատաց, բայց հարցականի տակ դրաւ խոստացեալ երկիրը ժառանգելը: Ոեւէ մէկը կրնայ կարդալ Աբրահամի հարցումը եւ առաջին նայուածքով կրնայ ենթադրել որ Աստուած պիտի զայրանայ իր վրայ, իսկ Աստուծոյ պատասխանը զարմանք կը բերէ: Ան կը թելադրէ Աբրահամին որպէսզի արարողութիւն մը պատրաստէ, օրինաւոր համաձայնութեան մը համար որ այդ օրերուն ընդհանրացած էր: Տարբեր անասուններու մարմինները կիսել եւ ամէն մէկ կէսը միւսին հակառակ ուղղութեամբ դնել, որպէս թէ անցք մը կ’ըլլայ: Ասոր նպատակն էր, ուխտը կատարողը քալէ այդ անցքէն, ու եթէ խոստումը չկատարէ, ինք պիտի ըլլայ կտրուած այդ անասուններու կտորներուն նման:

Երբ առաջին անգամ կարդացի այս բացատրութիւնը, ենթադրեցի որ Աստուած այս տեսարանը կը պատրաստէ Աբրահամին համար, որպէսզի ան քալէ անասուններու կտորներուն մէջէն ցոյց տալով իր ամբողջական, կոյր հաւատքը Աստուծոյ վրայ, սակայն իմ զարմանքիս, հակառակը ճիշդ էր:

Ծննդոց 15-ը կը նկարագրէ մխած հնոց մը ու վառած ջահ մը այդ կտորներուն մէջէն կ’անցնի: Աստուած համաձայնութիւն մը, ուխտ մը կը կատարէր Աբրահամի հետ: Աստուած խոստումը կը կատարէր, մինչ Աբրահամ կը քնանար, ցոյց տալով ամէն ծանրութիւնն ու պատասխանատւութիւնը Իր ուսերուն վրայ էր, եւ ոչ Աբրահամի ջանքերուն, գործերուն վրայ:

Պահ մը կ’արժէ խորհիլ այս մասին, ոչ միայն Աստուած գործածեց այս համաձայնութեան կերպը խօսելու Աբրահամի կասկածներուն եւ մտահոգութեան, այլ Ինքզինք այդ «խաղին» մէջ դրաւ: Կարծես թէ Աստուած կ’ըսէր, եթէ չկատարեմ Աբրահամի կատարած խոստումս, ես պիտի դադրիմ գոյութիւն ունենալէ, Աստուած ըլլալէ:

Թէեւ Աստուծոյ խոստումը անհաւատալիօրէն բուռն էր, մենք դժուարութիւն կ’ունենանք հաւատալու: Այսուհանդերձ զարմանալիօրէն, այս է մեր Աստուծոյն բնութիւնը:

Ուրեմն հակառակ անորոշութեան, երբ մեր հաւատքը կ’ըսկսի նուաղիլ, յիշելու ենք թէ հաւատքը մեր ով ըլլալը չէ, հապա Աստուծոյ ով ըլլալն է: Նման Աբրահամի երբ ան ճանչցաւ Աստուծոյ հաւատարիմ բնութիւնը եւ ստացաւ Աստուծոյ ուխտն ու առաջնորդութիւնը դէպի խոստացեալ երկիրը: Մենք ալ ունինք առիթը մեր հաւատքը հաստատելու Տէր Յիսուսի վրայ, Ան մեռաւ մեզի մեղքէն փրկելու եւ անոր հետեւանքը եղող կորուստէն, Ան կ’առաջնորդէ մեզի, երթալու մեր յաւիտենական տունը:

Այս էր ու է Աստուծոյ վերջնական ծրագիրը մարդկութեան համար, բոլորիս համար:

Գաղատացիներու ուղղուած նամակով Առաքեալը կ’ըսէ, «Եթէ դուք Քրիստոսին էք, ուրեմն Աբրահամի սերունդն էք, ու խոստմունքին նայելով ժառանգներ», ուստի գիտենք, մենք ալ ժառանգորդ ենք Աստուծոյ անփոփոխ խոստումներուն, եւ այդ խոստումներէն մէկը Բ. Օրինացի մէջ կը գտնուի «Եւ քու առջեւէդ գացողը նոյն ինքն Տէրն է, մի’ վախնար ու մի’ զարհուրիր»:

Ամէն բանի մէջ եւ ամէն ժամանակ Աստուած Իր ժողովուրդին առջեւէն կ’երթայ ու ճամբան կը պատրաստէ, ինչպէս որ հազարաւոր տարիներ առաջ կատարեց Աբրահամի համար:

Թող այս պատմութիւնը յիշեցնէ մեզի թէ, Աստուծոյ շնորհքը կ’երկարի այնքան որ մեզի առիթ կու տայ հարցնելու թէ ինչպէս Իր խոստումները պիտի կատարէ մեր անձնական կեանքերուն մէջ: Հաւանաբար Աբրահամի նման միշտ պատասխան կրնանք չունենալ, բայց կրնանք վստահ ըլլալ Աստուծոյ խոստումներուն, որոնք կը հասնին Իրեն ճանչցողներուն եւ Իր Որդին, Յիսուսը սիրողներուն:

Անայլայլ եւ անվարան կ’արժէ Աստուծոյ հաւատարմութեան ապաւինիլ, հոգ չէ թէ ինչ են պարագաները, որովհետեւ Իր խոստումները այո են եւ ամէն:

 

 

© 2021 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 29,  Թիւ 240

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA). 

Happy 80th, Rev. Joe!

/in

Rev. Joe Matossian has been a friend and ministry associate of Rev. Shanlian for many years! He has also been an honorary pastor and friend at AEBC, so we congratulate him on his birthday and wish him God’s very best.

April 29 at 7PM we will have a special evening where Rev. Matossian will be interviewed by Rev. Shanlian on his life, family, faith and ministry. Live audience is limited for this event but will be streamed on YouTube and Facebook.

Նոր Սկիզբ Մը

/in ,

«Եւ Տէրը ըսաւ Աբրամի, քու երկրէդ եւ քու ազգականներէդ ու քու հօրդ
տունէն գնա այն երկիրը զոր ես քեզի պիտի ցուցնեմ»: Ծննդ. 12:1

 

Աշխարհ թնճկոտ վիճակ մը կը բոլորէ, ամէն կողմ անորոշութիւն, ամէն կողմ խառնակ վիճակներ, եւ յստակ չէ թէ օրէ օր կրնայ լաւանալ կամ ոչ:

Յատկապէս Ամերիկան, Արաբական աշխարհը, Ռուսաստանն ու Հայաստանը անորոշութիւններու մէջ են եւ ընդհանրապէս բոլոր աշխարհի ազգերն ու պետութիւնները նոյն վիճակները կը բոլորեն:

Եւ կը հարցնենք, ի՞նչ է սխալը, ո՞ւր կը կայանայ թերութիւնը:

Պէտք է ետ երթալ մինչեւ Ծննդոց Գիրքի դէպքերու արձանագրութեան: Ի բացառեալ առաջին երկու գլուխներէն, առաջին տասնըմէկ գլուխները կը յուշեն մարդուն ունեցած իրարայաջորդ ձախողութիւնները: Զարմանալիօրէն նոյն ձախողութիւնները այսօր ալ կը կրկնուին:

Առաջին զոյգը Աստուծոյ անհնազանդ եղաւ եւ Աստուած պարտէզէն վտարեց զիրենք: Ապա Կայէն սպաննեց իր եղբայրը՝ Աբէլը ու դէպքին մասին ստեց: Մարդկութիւնը այնքան ապականեցաւ, որ Աստուած ջրհեղեղով երկիրը մաքրեց: Ետքը Նոյ գինովնալով իր մերկութեան ականատես ըրաւ իր որդին, Քամը: Աստուծոյ դէմ ըմբոստանալով մարդիկ Սենաար երկրին մէջ քաղաք մը եւ աշտարակ մը սկսան շինել, եւ Աստուած այդ ըմբոստութիւնը կասեցուց անոնց լեզուները խառնակելով:

Անհնազանդութիւն, մարդասպանութիւն, խաբէութիւն, գինովութիւն, մերկութիւն եւ ըմբոստութիւն, ահաւասիկ բառեր, որոնք ներկան ցոյց կու տան, ներկայի ձախաւեր վիճակները կը բացայայտեն: Արդեօք մեր օրերու պատկերները չե՞ն:

Եթէ դուն Աստուած ըլլայիր այս մեղաւորներուն ի՞նչ կ’ընէիր, որոնց դուն քու պատկերովդ ստեղծած էիր: Հաւանաբար պատասխանդ ըլլայ «ամէնքը կը ջնջէի, կը վերացնէի եւ հիմնայատակ կը չէզոքացնէի»:

Սակայն Աստուած այդպէս չըրաւ, փոխարէն Ան կանչեց մարդ մը եւ իր կինը, որպէսզի իրենց տունէն ելլեն ու նոր երկիր մը երթան, որպէսզի Աստուած մարդկութեան նոր սկիզբ մը շնորհէ: Մեր Աստուածը նոր սկիզբներու Աստուածն է:

Շնորհիւ Աստուծոյ կոչին եւ իրենց հաւատքի հնազանդութեան Աբրահամն ու Սարան աշխարհի տուին Հրեայ ազգը, Աստուածաշունչը եւ աշխարհի Փրկիչը:

Ի՞նչ կ’ըլլար մեր վիճակը, եւ ո՞ւր կ’ըլլայինք մենք եթէ անոնք Աստուծոյ չվստահէին:

Եկէք նկատի առնենք կարգ մը սկզբունքներ, որոնք անոնց փորձառութեան մաս կազմեցին:

Ա. Կոչը – Երբ Աստուած Կանչեց:

Փրկութիւնը կ’իրականանայ, որովհետեւ Աստուած Իր շնորհքովը մեղաւորներ կը կանչէ, ու անոնք հաւատքով կ’անսան կոչին: Աստուած Աբրահամի կռապաշտութենէ դուրս կանչեց, երբ ան տակաւին Ուր քաղաքը կը բնակէր, որ լուսին աստուծոյ նուիրուած էր: Աբրահամ ճշմարիտ Աստուածը չէր ճանչնար եւ դրական բան մը չէր կատարած, որպէսզի արժանի ըլլար Աստուծոյ ճանչնալու: Սակայն Աստուած Իր շնորհքով կանչեց իրեն, «Ոչ թէ դուք զիս ընտրեցիք, հապա ես ձեզ ընտրեցի» Յովհ. 15:16:

Աբրահամ եօթանասունհինգ տարեկան էր երբ Աստուած կանչեց իրեն: Ուրեմն  կրնանք ըսել թէ հաւատքի համար տարիքը արգելք չէ: Ան հարիւր տարիներ Աստուծոյ վստահեցաւ, ու այսօր իր փորձառութիւններէն կրնանք սորվիլ, թէ ինչպէս հաւատքով պիտի քալենք եւ Աստուծոյ հաճեցնող կեանք մը պիտի ապրինք:

Աստուած կանչեց Աբրահամին, երբ հեթանոսները ձախողեցան ու Աստուծմէ հեռացան: Այդ փոփոխութիւնը կը նկարագրուի Հռովմ. 1:18-32 համարներուն մէջ: Մարդը ծագումով ճանչցած է Աստուծոյ, բայց չէ փառաւորած Իրեն եւ կամ շնորհակալութիւն յայտնած Իր շնորհալի գործերուն համար: Մարդը Աստուծոյ փոխարինեց կուռքերով: Կռապաշտութիւնը առաջնորդեց ամբարոյականութեան, եւ շատ չանցած հեթանոս աշխարհը սոսկալի ապականութեան մէջ էր, եւ Աստուած ձեռք քաշեց անկէ:

Ետքը կանչեց Աբրահամը, առաջին Հրեան եւ նոր սկիզբ մը տուաւ անոր:

Բ. Ի՞նչպէս Եղաւ Կոչը – «Փառաց Աստուածը մեր հօրը Աբրահամի երեւցաւ» Գործք. 7:2:

Աստուծոյ ինչպէս երեւնալը չէ ըսուած, սակայն եօթը հաղորդակցութիւններէն առաջինն էր արձանագրուած Ծննդոցի մէջ: Աստուծոյ փառքին յայտնութիւնը ցոյց տուաւ Աբրահամի Ուր-ի մէջ կռապաշտութեան փուճ ու սին ըլլալուն:

Ո՞վ կ’ուզէ մեռած կուռք մը պաշտել երբ հանդիպած է կենդանի Աստուծոյ:

Բայց Աստուած նաեւ խօսեցաւ Աբրահամի հետ (Ծննդոց 12:1-3) եւ Խօսքը հաւատքի հրաշքը բերաւ:

Կոչ մըն էր զատուելու ապականած շրջանակէն, եւ Աբրահամ հաւատքով հնազանդեցաւ: Ճշմարիտ հաւատքը կը հիմնուի Աստուծոյ Խօսքին վրայ որ հնազանդութեան կ’առաջնորդէ: Աստուած չի կրնար օրհնել եւ գործածել Աբրահամին ու Սարային եթէ անոնք «ժամադրութեան վայրը» չեն:

Կորսուած մեղաւորներ հաւանաբար չեն կրնար ընդունիլ Աստուծոյ փառքին յստակ յայտնութիւնը, ինչպէս Աբրահամ եւ Սարա ունեցան, սակայն անոնք կրնան տեսնել Իր փառքը Իր ժողովուրդին կեանքին մէջ, եւ լսել Իր հաւատքի Խօսքը երբ անոնք կը վկայեն:

Աստուած ուղղակի Աբրահամի խօսեցաւ, բայց այսօր փրկութեան ճշմարտութիւնը կը լսենք Իր ժողովուրդին վկայութեամբ:

Գ. Ինչո՞ւ Կանչեց- Նուազագոյն երեք պատճառներով Աստուած զիրենք կանչեց: Իր սիրովը կանչեց:

Աստուած հետաքրքրուած էր անոնց փրկութեամբ, ուստի յայտնեց Իր փառքը եւ բաժնեկցեցաւ Իր փառաւոր խոստումները: Նոյնիսկ անոնց անձնական փրկութենէն անդին Աստուծոյ նպատակն էր օրհնել ամբողջ աշխարհը: Ասիկա իրականացաւ երբ Աստուած Իր Որդին աշխարհ ղրկեց: Երրորդ պատճառ մըն ալ կայ: Աբրահամի կեանքը բոլոր հաւատացեալներուն օրինակ է, եթէ կ’ուզեն հաւատքով քալել:

Աբրահամ հաւատքով փրկուեցաւ եւ հաւատքով ապրեցաւ եւ իր հնազանդութիւնը իր հաւատքին ապացոյցն էր: Աբրահամ հնազանդեցաւ երբ չէր գիտեր ուր, ինչպէս, երբ եւ ինչու: Մենք ալ այսպէս ընելու ենք:

Աբրահամ եւ Սարա կատարեալ չէին, սակայն իրենց քալուածքը ընդհանրապէս կը բնորոշուի հաւատքով եւ հաւատարմութեամբ: Երբ անոնք մեղանչեցին, տառապեցան եւ Տէրը միշտ ալ պատրաստ էր իրենց ներելու:

Քրիստոնէական յաղթական կեանքը նոր սկիզբներու շարան մըն է:

Երբ Աբրահամի ու Սարայի կեանքը կը սերտենք, անպայման կը սորվինք թէ ինչ է հաւատքը եւ ինչպէս կրնանք հաւատքով քալել: Որոշապէս կը յայտնաբերենք որ երբ Տէրոջը կը վստահինք, ոչ մէկ փորձ անկարելի է եւ ոչ մէկ ձախողութիւն մնայուն է:

Մեր Տէր Աստուածը նոր սկիզբներու Աստուածն է, եւ մեզի համար ալ միշտ յոյս կայ:

 

© 2021 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 29,  Թիւ 239

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA). 

Լաւագոյնին Պատրաստուիլ

/in ,

Ա. Պետ. 3:8-17

 

Արդեօ՞ք կարելի է լաւագոյնին պատրաստուիլ, լաւագոյն հալածանքին ու նեղութեան:

Պետրոս գրեց այս նամակը, որպէսզի պատրաստէ հաւատացեալները հալածանքի մեծ փորձութեան, իր մօտեցումը լաւատեսութիւն էր ու դրական, իր պատգամն էր «լաւագոյնին պատրաստուիլ»ը:

Այս բաժինին մէջ երեք թելադրութիւններ կու տայ հետեւելու, եթէ կ’ուզեն լաւագոյն օրհնութիւններու փռրձառութիւնը ունենալ ամենէն ծանր ժամանակներուն մէջ: Անոնցմէ առաջինին վրայ կը կեդրոնանանք:

v Քրիստոնէական Սէրը Մշակենք .-

Նկատելի է որ սէրը անգամներ կը յիշուի Պետրոսի նամակներուն մէջ: Ոչ միայն Աստուծոյ սէրը մեզի հանդէպ, այլ նաեւ մեր սէրը ուրիշներու հանդէպ: Պետրոս ինքն ալ պէտք ունէր սորվելու այս կարեւոր դասը, եւ դժուար սորվեցաւ: Արդեօք Յիսուս որքա՞ն համբերատար ըլլալու էր իրեն հանդէպ:

Անշուշտ պէտք է սկսինք Աստուծոյ ժողովուրդը սիրելով (3:8): «Վերջապէս» բառը կը նշանակէ բոլորը ամփոփել: Ինչպէս որ ամբողջ Օրէնքը ներկայացուած է սիրոյ մէջ (Հռովմ. 13:8-10), այդպէս ալ ամբողջ մարդկային յարաբերութիւնները կը լեցուին սիրով: Ասիկա առնչուած է ամէն Քրիստոնեայի եւ կեանքի բոլոր երեսներուն հետ:

Այս սէրը կ’երեւի մտքի մէկութեամբ (Փիլ. 2:1-11): Մէկութիւնը չի նշանակէր միատեսակ, այլ կը նշանակէ գործակցութիւն հակառակ տարբերութիւններու: Մարմինի անդամները միասին կը գործեն, հակառակ իրարմէ տարբեր ըլլալուն: Քրիստոնեաներ կրնան տարբերիլ ինչպէս գործելու, աշխատելու մէջ, բայց պէտք է համաձայնին թէ ինչ ըլլալու է եւ ինչու:

Սիրոյ ուրիշ ապացոյցը կարեկցութիւնն է, անկեղծ զգալ ուրիշներու պէտքերուն: Իրարու հանդէպ կարծրասիրտ պէտք չէ ըլլալ, պէտք է ուրախութիւն եւ դժուարութիւն բաժնեկցիլ, ասոր մէջ հիմքը այն է թէ մենք նոյն ընտանիքին կը պատկանինք, եւ Աստուծմէ սորված ենք իրար սիրել (Ա. Թես. 4:9):

Սէրը ինքզինք կը յայտնէ գութով, փափկանկատութիւն ուրիշներու հանդէպ: Հռովմէական կայսրութեան մէջ ընդունուած արժանիք մը չէր, սակայն Քրիստոնէական պատգամը փոխեց ամէն բան: Այսօր մեր առօրեան հեղեղուած է բացասական, ողբերգական լուրերով, որով դիւրին է մեկուսացուիլ եւ ըլլալ անզգայուն: Պէտք է մշակենք կարեկցութիւնը, եւ գործնականապէս ցոյց տանք ուրիշներու որ հետաքրքրուած ենք:

Ոչ միայն Աստուծոյ ժողովուրդը սիրելու ենք, նաեւ մեր թշնամիները: Այս նամակը ստացողներ անձնական հալածանք կ’ունենային, որովհետեւ  Աստուծոյ կամքը կը կատարէին: Պետրոս կը զգուշացնէ թէ լայնատարած հալածանքը շուտով կը սկսի, ուստի պատրաստուելու են: Այսօր ալ եկեղեցին պատրաստուելու է, որովհետեւ մեր առջեւ դժուարին ժամանակներ կան, հալածանքն ու նեղութիւնը պիտի գրաւեն մեզ:

Որպէս Քրիստոնեաներ երեք տարբեր մակարդակներէն մէկով կրնանք ապրիլ .- բարութեան փոխարէն չարութիւն, ասիկա սատանայական է: Երկրորդ, բարութեան դէմ բարութիւն եւ չարութեան դէմ չարութիւն, ասիկա մարդկային է, եւ երրորդ, չարութեան փոխարէն բարութիւն, եւ ասիկա Աստուածային է: Այս վերջինին լաւագոյն օրինակը Յիսուս Ինքն է:

Այս մօտեցումը յատուկ նշանակութիւն ունեցաւ Պետրոսի, որովհետեւ անգամ մը սուրով փորձեց կռուիլ Յիսուսի թշմամիներուն հետ:: Երբ տակաւին դարձի չէր եկած ամէն կերպով եկեղեցիին հակառակեցաւ: Երբ ինք եւ առաքեալներ հալածուեցան, անոնք յենուեցան Աստուծոյ զօրութեան եւ աղօթքի վրայ: Միշտ յիշելու ենք մեր կոչումը եւ այս կ’օգնէ որ սիրենք մեր թշնամիները:

  Պէտք է սիրենք իրար, մեր թշնամիները եւ կեանքը (10-12): Լուրերը թէ հալածանք ու նեղութիւններ կան պէտք չէ հեռացնեն մեզ ապրելէ: Եթէ աշխարհի համար գէշ օրեր են, Քրիստոնեային համար լաւ օրեր կրնան ըլլալ, միայն կարգ մը պայմաններ պէտք է լրացնենք:

Ա. Հաստատօրէն Կեանքը Սիրենք.-

Վերջ ի վերջոյ ասիկա կեանքի հարց է «Ան որ կ’ուզէ կեանքը սիրել»: Ասիկա հաւատքի դիրք է որ ամէն պարագայի մէջ լաւագոյնը կը տեսնէ: Ասիկա յոռետեսութեան հակառակն է: Յոռետեսութիւն յիշուած Ժողովողի մէջ «Անոր համար այս կեանքէն զզուեցայ» «Որովհետեւ արեւուն տակ եղած գործը ինծի գէշ երեւցաւ, ամէնը ունայնութիւն ու հոգիի տանջանք է»: Մենք կրնանք որոշել տոկալու կեանքին, կամ կեանքը ընել բեռ ու հեռանալ կեանքէն, որպէս թէ պատերազմէն կը փախչինք, եւ կամ կը վայելենք զայն, որովհետեւ գիտենք Աստուած է կառավարողը:

Պետրոս չառաջարկէր անգործնական հոգեբանական խաղ մը, որ կը մերժէ իրողութիւնը դիմակալել: Հապա կը մղէ իր կարդացողները որ կեանքին դրական մօտեցում մը ունենան եւ հաւատքով ամէն պարագայի մէջ լաւագոյնը ընեն:

Բ. Մեր Լեզուն Զսպենք .-

Կեանքի շատ մը հարցերը կը ծագին երբ սխալ բառերով կը խօսուին, սխալ հոգիով կ’առաջնորդուինք: Ամէն Քրիստոնեայ պէտք է կարդայ Յակոբու 3րդ գլուխը կանոնաւորաբար եւ օրական աղօթէ Սաղմ. 141:3-ը: Որքան լաւ Պետրոս գիտցաւ աճապարանօք խօսքին տխուր հետեւանքները: Սուրբին կեանքին մէջ սուտին տեղ չկայ:

Գ. Բարիք Ընենք եւ Չարիքը Ատենք

Պէտք ունինք թէ դրականին եւ թէ բացասականին: Պէտք է խուսաբինք բանէ մը որ չենք հաւնիր ու կ’ատենք: Բաւական չէ խուսաբիլ մեղքէ, որովհետեւ մեղքը սխալ է, պէտք է հեռու մնանք: Մենք կատենք մեղքը:

Դ. Խաղաղութեան Ետեւէ Ըլլանք

Մատթ. 5:9 «Երանելի խաղաղութիւն ընողներուն, անոնք Աստուծոյ որդիներ պիտի կոչուին»: Եթէ խնդիրներ, դժուարութիւններ հարուցանողներ ըլլանք, պիտի գիտնանք, բայց եթէ խաղաղութեան ետեւէ ենք նոյնպէս պիտի գիտնանք: Այս չի նշանակէր խաղաղութիւն ամէն գնով, որովհետեւ արդարութիւնը միշտ ալ ըլլալու է խաղաղութեան հիմքը: Պարզապէս կը նշանակէ թէ Քրիստոնեան չափաւորութիւն կը գործածէ երբ ուրիշներու հետ գործ ունի եւ հարցեր չի ստեղծեր որովհետեւ կ’ուզէ իր կամքը պարտադրել «Որքան կարելի է խաղաղութիւն ունեցէք» Հռովմ. 12:18: Երբեմն կարելի չէ:

Հալածուող հաւատացեալներ կրնան հարցնել «Բայց եթէ մեր թշնամիները կը շահագործե՞ն մեզ»: Ես խաղաղութիւն կ’ուզեմ, սակայն անոնք պատերազմի ետեւէ են: Պետրոս կու տայ վստահութիւնը թէ Աստուծոյ աչքերը Իր ժողովուրդին վրայ են եւ Իր ականչները անոնց աղօթքներուն (Պետրոս սորվեցաւ այս դասը երբ փորձեց ջուրերուն վրայ քալել առանց Յիսուսի նայելու):

Պէտք է վստահինք Աստուծոյ, պաշտպանութեան եւ պէտքերու հայթաթման համար, որովհետեւ միայն Ինք կրնայ մեր թշնամիները պարտութեան մատնել:

Պետրոս այս խօսքը կը մէջբերէ Սաղմ. 34:12-15 համարներէն, անկասկած օգտակար է եթէ բոլոր Սաղմոսը կարդաս: Կը նկարագրէ թէ Աստուած ինչ կ’ըսէ «լաւ օրեր»ով: Յստակօրէն նիւթերէ եւ հարցերէ ազատ օրեր չեն, որով սաղմոսերգուն գրեց վախերու եւ նեղութիւններու մասին (4, 6, 17) նոյնիսկ կոտրած սրտի մասին (18):

Կեանքը սիրող հաւատացեալին համար «լաւ օրը» այն օրը չէ որ շոյուած ու պահպանուած է, հապա այն օրն է երբ կը ճաշակէ Աստուծոյ օգնութիւնն ու օրհնութիւնը, հակառակ կեանքի դժուարութիւններուն եւ փորձութիւններուն:

Այն օրն է երբ ինք, Տէրը կը մեծարէ, աղօթքի պատասխան կ’ունենայ, Աստուծոյ բարութիւնը կը ճաշակէ եւ կը զգայ Անոր մօտիկութիւնը:

Յաջորդ անգամ երբ կը խորհիս թէ «գէշ օր» կ’ունենաս, եւ կեանքը կ’ատես կարդա 34րդ Սաղմոսը եւ պիտի յայտնաբերես թէ իրապէս «լաւ օր» կ’ունենաս Աստուծոյ փառքին համար:

 

© 2020 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 28,  Թիւ 238

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA). 

Ժամանակ Ունի՞ս Մտածելու

/in ,

«Զօրաց Տէրը այսպէս կ’ըսէ, ձեր ճամբաներուն վրայով մտածեցէք» Անգեայ 1:5

 

Որքա՞ն ժամանակ կը յատկացնենք մտածելու, խորհելու եւ խոկալու մեր անհատական ընտանեկան եւ ազգային վիճակներուն, գործերուն եւ պէտքերուն մասին: Յաճախ լման կեանքեր փուճ տեղը կը հալին, կը մարին ու կը կորսուին անձին անմիջական՝ մարմնաւոր եւ նիւթական պէտքերուն համար արժեւորելով ժամանակաւորը եւ անտեսելով հոգեւորը, մնայունը: Դժբախտաբար հաւատացեալներ հեռու չեն մնար այս տխուր վիճակէն ու այս վնասակար կեցուածքէն:

Ահաւասիկ Աստուած կոչ մը կը կատարէ Մարգարէին միջոցով Իր ժողովուրդին, որուն կեանքը կը յատկանշուի անհոգութեամբ, անտարբերութեամբ, համրութեամբ եւ ծուլութեամբ:

Արդեօք այսօր ալ չկա՞ն մեր մէջ թոյլ եւ անփոյթ կերպերով Տէրոջը գործին հարցերը դիմակալողներ, գաղջ ու անտարբեր եւ մոլար վիճակներով հաւատացեալներ:

Ի՞նչ ըրին անոնք, եւ ի՞նչ կ’ընենք մենք:

Ա. Աստուծոյ Գործը

Ժողովուրդը ըսաւ, «Ժամանակը չէ»: Տէրոջ տունը շինելու ժամանակը չէ հասած: Ամէն հաւատացեալ կատարելիք բաժին մը ունի: Որքան յաճախ պատրաստ ենք յետաձգելու մեր բաժինը Աստուծոյ գործին մէջ, նոյնիսկ ուրիշի մը վերագրելով եւ անկէ ակնկալելով որ բան մը ընէ:

Գիտակից ըլլալով որ մեր անձերը պէտք է Աստուծոյ նուիրենք, որոշապէս բաժին մը ունենանք պատկանած եկեղեցիին ծրագիրներուն մէջ. սակայն «հիմա ժամանակը չէ», «ես պէտքեր ունիմ» ըսելով, կ’անտեսենք:

Աստուծոյ գործին աջակցելու առիթը հիմա է: Եթէ այսօր ձեռքէդ բան մը ընել կու գայ լաւագոյնդ կատարէ:

Հաւատացեալներ ապրեցան ձեղունազարդ տուներու մէջ, բայց Տէրոջ տունը աւերակ էր:

Այսօր եկեղեցին պէտքեր ունի, ո՞վ պիտի լեցնէ այդ պէտքերը: Անշուշտ ես եւ դուն պիտի լեցնենք, եւ այս Աստուծոյ պատուէրն է, Աստուծոյ փառք կը բերէ:

Շատ հաւատացեալներ կան, որոնք «գինովցած» են նիւթական ճոխութիւններով, մինչ Աստուծոյ գործը կը կաղայ հաւատքի տկարութեան եւ անձնական ջանքերու պակասին պատճառով:

Աստուածաշունչը մեզի կը սորվեցնէ, «Առաջ խնդրեցէք Աստուծոյ թագաւորութիւնը»:

Բ. Աշխատանքին Արդիւնքը

«Շատ ցանեցիք, բայց քիչ բերիք», առողջ արդիւնքը շատ բերելն է: Նաեւ «կերաք բայց չկշտացաք»: Քրիստոնեաներու ջախջախիչ մեծամասնութեան հոգեւոր վիճակը այս է, ախորժակ ունին այս աշխարհի վայելքներուն, հարստութիւն, դիրք եւ պատիւ: Այսպիսիներ շարունակ «կ’ուտեն», բայց գոհ չեն, չեն կշտանար:

Անօթի հոգիներ են, բայց ոչ Կենաց Հացին հանդէպ:

Աշխատանքի արդիւնքը, բերք ունենալ է, կշտանալ ու տաքնալ է: Մարդեր, հաւատացեալներ ինքնարդարացումի շողշողուն հագուստներով կը ծածկուին, բայց չեն տաքնար:

Այս աշխարհի մէջ Աստուծոյ արդարութիւնը փոխարինող ոչ մէկ բան կայ: Անոր արդարութիւնը անոնց վրայ է, որոնք կը հաւատան, այդպիսով սիրտը տաքուկ կը պահուի «ցուրտ» եղանակներուն եւ հակասական պարագաներու մէջ:

«Յիսուս Քրիստոս ձեր վրայ առէք», Անոր արդարութեան ծածկոցը եւ ներկայութեան փայլքը կը ջերմացնէ մեր կեանքը:

Վերջապէս աշխատանքի արդիւնք եղող վարձքը «կը դնէք ծակ պարկի մէջ»: Այն վարձքը որ կը շահինք մեր հպարտութեան եւ անձնակեդրոն ջանքերուն միջոցով, մեր հոգիներուն համար գործնական արժէք չի ներկայացնէր: Աստուածաշունչը կ’ըսէ, «Մեղքին վարձքը մահ է»: Մահը տոպրակ մըն է շատ ծակերով, ամէն բան որ Աստուածահաճոյ չէ, այդ ծակերէն պիտի իյնայ:

Գ. Ի՞նչ Պիտի Ընենք

Ի՞նչ է այն գործն ու աշխատանքը որ պէտք է կատարուի, «Տուն շինեցէք ու Անոր պիտի հաճիմ ու պիտի փառաւորուիմ»: Տէրոջը տունը Երուսաղէմի տաճարն էր, որ կը կենար պաշտամունքի եւ վկայութեան համար: Աստուծոյ եկեղեցին , որ Քրիստոսի մարմինն է, նոյնպէս կը կենայ պաշտամունքի եւ վկայութեան համար: Հոգեւոր տաճար մըն է ան, շինուած հոգեւոր կենդանի քարերով: Այս տաճարը շարունակաբար կը շինուի, եւ Տէրը մեզի հրաւիրած է, որպէսզի Իր գործակիցները ըլլանք: Ուստի մեր գործն է այս սուրբ տաճարը  շինել, եւ մեր շինելովը Ան կը հաճի ու կը փառաւորուի: Եթէ անտարբեր ենք, անհոգ ու ձգձգող, յստակ է թէ «մեր ճամբաներուն վրայով կը մտածենք»:

Ի՞նչ պիտի ընենք, պիտի շինենք, բայց ի՞նչով:

«Լեռը ելէք, փայտ բերէք»:

Երուսաղէմի տաճարը չէր կրնար ազնուական գաղափարներով եւ սին, անարդիւնք խօսակցութիւններով շինուիլ, փայտ պէտք էր:

Հոգեւոր տաճարը, որուն հիմը Քրիստոս է, սովորական աղօթքներով, անկենդան պատգամներով, ընկերային պահերով ու մարդկային հաշիւներով չի շինուիր: Հոգեւոր շէնքը պէտք ունի հոգեւոր քարերու, որոնք կենդանի են, որոնք Սուրբ Հոգիով արթուն են եւ կ’աճին սուրբ տաճար մը ըլլալու:

Ուրկէ՞ պիտի գան այս կենդանի քարերը, լեռնէն: Այդ օրերուն Աստուծոյ ժողովուրդը Լիբանանի լեռները կ’երթար փայտ բերելու: Մենք, այս օրերուն Գողգոթա լեռը պէտք է երթանք, որովհետեւ այդտեղ կը ծնին ու կը շինուին հոգիները: Նաեւ հոգիներ շահելու համար անձնական մաքրութեան եւ սրբութեան կը կարօտինք:

Քու ճամբաներուդ վրայով մտածելու ժամանակ, կանգ առ ու մտածէ նաեւ Աստուծոյ ճամբաներուն վրայով, ու Հոգին պիտի առաջնորդէ քեզի ընելու լաւագոյնդ Տէրոջը փառքին եւ Թագաւորութեան համար:

 

© 2020 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 28,  Թիւ 237

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA). 

Յիսուսի Մօտեցումը

/in ,

Յովհ. 2:15, Յովհ. 3:17

Ի՞նչ է հոգեւոր հասունութիւնը եւ ի՞նչ է անոր նպատակը:

Աշխարհի վրայ, շատ մը եկեղեցիներէ ներս եւ դուրս բազմաթիւ հաւատացեալներ կան, որոնց մեծամասնութեան մէջ հոգեւոր հասունութիւն չ’երեւիր:

Իր օրերուն Տէր Յիսուս պէտք ունէր եւ այսօր ալ պէտք ունի հասուն աշակերտներու:

Հրեայ րապպիներ, ուսուցիչներ իրենց կրօնական գիրքերով գիտութիւն ջամբելէ աւելի, կը փափաքէին իրենցմէ բաժին մը դրօշմել իրենց աշակերտներուն վրայ:

Տէր Յիսուս ալ նոյնանման տեսիլք մը ունէր Իր աշակերտներուն համար (Ղուկ. 6:40): Թէեւ Ան չէր պատկաներ մտքի աւանդական դպրոցին, սակայն հետեւեցաւ րապպայական օրինակին փափաքելով որ Իր հետեւորդները ոչ միայն ունենան Իր գիտութիւնը, հապա նաեւ Իր կեանքն ու սիրտը:

Սակայն կը հարցնենք, ի՞նչ կը նշանակէ Յիսուս Քրիստոսի նմանիլ: Որո՞նք են այն մօտեցումները, որոնք կը հաստատեն թէ մենք Իր ժողովուրդն ենք:

Եկէք փորձ մը կատարենք, որպէսզի բացայայտուի մեր հասկացողութիւնն ու մօտեցումը, թէ ի՞նչ կը նշանակէ «կերպարանակից ըլլալ» (Հռովմ. 8:29):

Ճիշդ է թէ սխալ – Մէկը որ Յիսուս Քրիստոսի նման է .—

Անչափելի համբերութիւն կ’ունենայ, բարկութիւն չունենար, կը մերժէ բացասական ըլլալ, բոլորին կը ներէ, բոլոր ճշմարտութիւնը միշտ կ’ըսէ, միշտ ժպտուն կ’ըլլայ, բոլորին մասին դրական կը խօսի, փախումներէ կը խուսաբի, բոլորին հետ խաղաղութեան մէջ կ’ըլլայ: Արդեօ՞ք յիշեալները մեզի Քրիստոսի նման կ’ընե՞ն:

Իմ համեստ մօտեցումովս բոլորն ալ սխալ են: Սակայն անհրաժեշտ է այս բոլորը չանտեսել: Եթէ զգոյշ եւ ուշադիր չըլլանք, կրնանք սխալ խորհուրդներ ունենալ մեր Տէրոջ հանդէպ, որպէս թէ պարտէզի մը մէջ դրուած «Բարի Հովիւին» արձանին կը նայինք:

Յիսուսի շատ մը մօտեցումները .—

Աւետարանի արձանագրութիւնները կը յստակացնեն որ մեր Տէրը համբերութեան մէջ անսահման չէր: Երկու տարբեր առիթներով կը տեսնենք այդ (Յովհ 2:15, Մտթ. 21:12): Իրեն համար ընկերակիցներէն շատեր եսակեդրոն մօտեցումներ ունէին (Մտթ. 20:20-28), եւ կրօնական առաջնորդներու մարդոց չարաշահումը դիմագրաւեց (Մտթ. 23:1-39):

Թէեւ Յիսուս բնաւ չի ստեց, բայց ամբողջ ճշմարտութիւնը չըսաւ անոնց, որոնք պատրաստ չէին լսելու (Յովհ. 2:24, Մտթ. 13:10-15): Ան միշտ ալ ուրախ չէր (Եսայ. 53:1-4), երբեմն լացաւ (Ղուկ. 19:41): Յիսուս խնամք եւ հոգատարութիւն ցոյց տուաւ նոյնիսկ Իր թշնամինրուն, սակայն միշտ ալ յատուկ գութ ունէր անկարողին, տառապողին, նեղութեան մէջ եղողին հանդէպ, որոնք Զինք կը սիրէին (Ղուկ. 6:27-36, Յովհ. 14:21-23):

Որոշապէս ոչ մէկը կրնար սխալով մեղադրել Անոր, բայց ինք մեղաւորներու հետ ժամանակ անցուց (Ղուկ. 7:34-39): Մերժեց անբարոյ մարդոց դատապարտել, եւ Իր ամենազօրաւոր քննադատութիւնը կրօնական առաջնորդներուն էր, որոնք կանոնաւորաբար ուրիշները կը դատապարտէին (Յովհ. 3:17):

Իր հետեւորդները օրինակելի դասեցին Անոր մտային առողջութիւնը, բայց Իր թշնամիները մեղադրեցին թէ դեւ կայ Անոր մէջ, եւ Իր ընտանիքն ու ընկերները խորհեցան որ խենթացեր է (Յովհ. 10:20, Մրկ. 3:21):

Մէկ նախադասութիւն կը բացատրէ Իր մօտեցումը.—

Յիսուսի աշակերտներէն մէկը, քանի մը բառերով ամփոփեց իր Ուսուցիչին կեանքը: Յովհաննէսի մօտեցումով վարդապետը, որ փոխած էր իր կեանքը «շնորհքով ու ճշմարտութիւնով լեցուն էր» (Յովհ. 1:14):

Մեր Տէրոջ ամէն մէկ մօտեցումը կապուած էր ուրիշներու հանդէպ ունեցած մտահոգութեամբ, բժշկեց, լացաւ, սորվեցուց, հանգստացուց, աղօթեց, լումայափոխներուն սեղանները քանդեց, կրօնական առաջնորդներուն դէմ կեցաւ, որովհետեւ հասկցաւ ուրիշներու պէտքերը եւ արտորաց հոգալու: Ան միշտ ալ ճշմարտութիւնը սիրոյ սրտով մը խօսեցաւ:

Իրմէ սորվելու կերպը.—

Յիսուս Քրիստոսի սեղանակիցները, խօսակիցներն ու Ձիթենեաց պարտէզ ընկերակիցները Աստուածաշունչի ուսուցումէն ու վարդապետութենէն աւելի բան մը ստացան: Անոնք Իր հետ ժամանակ անցնելով սորվեցան օրէնքին սիրտն ու հոգին: Ականատես եղան սքանչելի հրաշքներուն, կարճ պատմութիւններուն եւ բարի գործերուն, որոնք ծրագրուած էին ձեւաւորելու ոչ միայն իրենց մտքերը այլ նաեւ սրտերը: Փոքր դողդոջուն, տատանող քայլերով սորվեցան մարդոց սիրել դրամէն, դիրքէն ու զօրութենէն աւելի: Տաճարի աստիճաններուն, փոշոտ ճամբաներուն եւ փոթորկոտ նաւուն վրայ եղողներ տեսան եզակի մօտեցումներ, որոնք կը կամրջէին երկինքն ու երկիրը: Անոնք Իր աչքերուն մէջ տեսան ոչ միայն Իր Հօրը պատկերին ցոլացումը, նաեւ Իր սիրած մարդոց պատկերը:

Ներկայիս տակաւին կը սորվինք Իր մօտեցումներուն մասին, ինչպէս որ Իր աշակերտները սորվեցան: Աւետարաններու պատուհաններով կը դիտենք ուսուցիչներու Ուսուցիչին, Ան հաւաքելով Իր աշակերտները կ’ըսէ, «Երանի անոնց, որոնք կը տեսնեն իրենց հոգեւոր պէտքը, կը սգան իրենց եսակեդրոնութիւնը, որոնք իրենց սրտերը Աստուծոյ կը յանձնեն…» (Մտթ. 5:1-10):

Պօղոս առաքեալ ալ նոյն մօտեցումը տարբեր բառերով ներկայացուց երբ գրեց «բան մը գրգռութիւնով կամ սնապարծութիւնով մի ընէք. հապա խոնարհութիւնով մէկզմէկ ձեր անձէն լաւ սեպեցէք: Միայն անձերնուդ շահը մի նայիք, հապա ամէն մէկը իր ընկերինն ալ: Ձեզմէ ամէն մէկը նոյն միտքը թող ունենայ, որ Քրիստոս Յիսուսի մէջ էր (Փիլ. 2:3-5):

Հոգեւոր հասունութիւնը շիտակ բաները ընել սորվելէ աւելի է: Աւելի տարբեր է հարցնելէն, «եթէ Յիսուս ըլլար ի՞նչ պիտի ընէր»: Քրիստոսանման մօտեցումներ ունենալը կը պահանջէ հարցնել, «Որո՞ւ եւ ի՞նչ բանի համար պիտի հոգամ»:

Հին, հին խօսք մը կայ որ կրկնուելու արժանի է .—Ուրիշներու հոգը չէ որքան գիտենք, մինչեւ ցոյց տանք մեր հոգատարութեան չափը:

 

© 2020 by Dikran Shanlian, Published in «Բարի Լուր» Տարի 28,  Թիւ 236

Rev. Dikran Shanlian is the senior pastor of Armenian Evangelical Brethren Church (Glendale, CA).